A tree fell and woke up Turkey (in english)

A wave of great demonstrations in Turkey started in Istanbul now that sudden economic development is rapidly threatening with demolitions and modernizations it's unique historic beauty.

Three stupid ideas aggravated the citizens last week. One ―the silliest― was the proposal of creating more regulations for alcohol consumption in a country where despite the Kemalist secularism that saved it from Islamist fundamentalism, it is still impossible (illegal) to order a drink 200 meters from a mosque. And there is a least one mosque in any corner at the historical city centre so all week the running joke was about a great Thank You from my country, Greece the neighboring impoverished Eurozone member which cannot compete with the Turkish Lira.

Second came the celebratory ribbon cutting of the controversial new Bosphorus Bridge with a cost of $3 billion and many trees. 1.3-kilometer in length and 59-meter-wide will be the widest bridge in the world with a railroad on it and, as the Turkish Transport Minister said proudly, 'its 322-meter-high lateral towers will be the highest in the world' as well. But there is a lot of concern that the construction of the third bridge will lead to the destruction of Istanbul’s remaining green areas near the Black Sea coast while creating more traffic problems to the city. "Many ‘crazy’ projects under way" dared to write the Turkish paper Hurriyet describing the ceremony that "ended with collective prayers both to commemorate martyrs and to celebrate the 560th anniversary of the conquest of Istanbul". Those "collective prayers" are typical of the road Ertogan has taken and difficult to ignore in a secular state with a long muslim past and neighbors. Combined with his indifference for any enviromental issues, they caused alarm.

And third, more tree felling at the Gezi Park in the centre of the European side of this amazing city, Taksim square where city planners decided to create an immense cement parking lot with a shopping Mall that is not really needed or wanted.

This parking lot with a Mall was a self destructing idea for the Ertogan government. It is in Taksim square, the Beyoglu, Pera aria where westerners used to live since before the conquest. There most Embassies and the foreign prestigious schools are located which, along with the numerous hotels, clubs and sightseeing passers-by, have made it the ideal spot for demonstrations in a country that police brutality is the norm and there is no news coverage of any resentment or anti-government ideas.

So it was as usual on Friday but what started as a peaceful sitting protest in Gezi park in Istanbul's Taksim, escalated when the police used tear gas (from photos of the metal containers it appears to be a dangerous kind forbidden in the EU) and a water cannon on thousands of protesters who were marching from the east to the west side of the city over the Bosphorus river bridge to join the demonstrations.

As the police dropped tear-gas canisters from helicopters overnight "about half past one the entire city started to reverberate. People were banging on pots, pans, blowing whistles" we heard from the BBC World Service. 40.000 people crossed the bridge between Asia and Europe yesterday and the BBC correspondent Louise Greenwood in Istanbul said "police from as far afield as Antalya are being drafted in to help quell the violence". Taksim and bridges remain closed to traffic but in Ankara hundreds gathered at a park defiantly drinking alcohol in public as a protest to the recent government restrictions. Amnesty International has already condemned the "police's tactics".

But while police forces are being drafted and protesters gathering Prime Minister Recep Tayyip Erdogan insisted in a speech that the park project would go ahead. He also said that police would remain in Taksim Square to preserve order.

His arrogance is not surprising but, as it is unususal to find a serious author or journalist (of any persuation) who hasn't been arrested at least once, maybe he should take these massive protests more seriously.

As I write (Sunday 2.00 p.m.) in Turkey there has been no news coverage about the unrest. I 've just talked with a Turkish friend who implored me to write that the demonstrations have spread to Ankara, Smyrna, Manisa, and other areas. It is not about a small park anymore but it is an eruption of the rage the people have been suppressing over the authoritarian policies,  the religious interventions and the political repression to which they have been subjected for too long along with the suspicions (and long experience) of corruption.

 ______________________________________________

While I wrote this a Turkish friend posted this in his Facebook Page: 

PLEASE SHARE IT IF U LOVE TURKEY, IF U LOVE ISTANBUL...... EVEN IF U DON'T LIKE ME ...Extreme police violence is everywhere in Turkey right now. Especially in Istanbul. The government is waging a chemical war on people. Thousands of civilians are heavily injured. People are on the streets everywhere, but it's not enough. Please spread this message and raise awareness about the police brutality in Turkey. The government must step back immediately. —

*From Amnesty International:

More than a hundred protesters are reported to have been injured during police interventions. Some suffered head injuries and at least two people had to receive emergency surgery.

Amnesty International activists who were observing the protest were also hit with truncheons and tear gassed.

“The use of violence by police on this scale appears designed to deny the right to peaceful protest altogether and to discourage others from taking part” said John Dalhuisen, Director of Europe and Central Asia Program at Amnesty International.

“The use of tear gas against peaceful protestors and in confined spaces where it may constitute a serious danger to health is unacceptable, breaches international human rights standards and must be stopped immediately.”

______________________________________________________________________________

Τhis article was written for my blog at Open Salon: MmeKastell's Blog. If you like it please share this or the original so that it will travel and more people will learn what's happening.

Σαπφώ: Έδυσε μεν η σελήνη...

___________________________________

Τη 'μεταγραφή' στα Νέα ελληνικά την έκανα για τους Μαθητές μου.

Για το θαυμάσιο αυτό ποίημα, αλλά και περί μεταφράσεων γενικά, δείτε την εξαιρετική ανάλυση του Κορνήλιου Καστοριάδη στο Περί Γραφής

"Μαύροι Κύκνοι: Η Επίδραση του απολύτως απίθανου", του Νασίμ Νίκολας Τάλεμπ

Στη Μυθολογία, στη Φυσική Ιστορία, στην Τέχνη οι κύκνοι ήταν πάντα πάλλευκοι.'Λευκό σαν κύκνος' έλεγαν. Ώσπου, πριν από διακόσια χρόνια, ένας Ευρωπαίος είδε ένα μαύρο κύκνο στην Αυστραλία και η βεβαιότητα κατέρρευσε. Όπως καταρρέουν οι βεβαιότητές μας κάθε φορά που εμφανίζεται ένας μαύρος κύκνος στον ουρανό, υποστηρίζει ο Νασίμ Νίκολας Τάλεμπ  που το καλογραμμένο βιβλιαράκι του γιά τους Μαύρους Κύκνους έκανε μεγάλη αίσθηση και παραμένει επίκαιρο από το 2007 που εκδόθηκε διότι με γνωστά παραδείγματα εξηγεί τον δυσεξήγητο άστατο κόσμο μας.

Η φράση του Αριστοτέλη γιά το πόσο πιθανόν είναι να συμβεί το απίθανο είναι γνωστή και ο Λιβανέζος Τάλεμπ ξεκινώντας από την εμπειρία τού πολέμου στον τόπο του χτίζει μιά ολόκληρη θεωρία πάνω στην ανικανότητά μας να δεχτούμε ως πιθανό να συμβεί ό,τι ως τώρα δεν ήταν αναμενόμενο.

Μαύρος κύκνος ήταν η Γαλλική Επανάσταση που καταβαράθρωσε τους Βουρβώνους, μαύρος κύκνος η Ρώσικη Επανάσταση, μαύροι κύκνοι τα κράχ κι οι επιστημονικές ανακαλύψεις που ανατρέποντας το status kuo αναποδογυρίζουν ό,τι είχαμε σίγουρο κι ακλώνητο και μάς φέρνουν αντιμέτωπους με το αναπάντεχο που δεν ξέρουμε πώς να το χειριστούμε. Από το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους ως τη διάδοση του προσωπικού υπολογιστή και την επιτυχία του Google τα παραδείγματα είναι αμέτρητα κι η θεωρία του επιβεβαιώθηκε πρόσφατα με την κατάρευση των παγκόσμιων Χρηματιστηρίων όσο επιβεβαιώνεται και καθημερινά από την απόλυτη άρνησή μας να παραδεχθούμε την καταστροφή του περιβάλλοντος δηλαδή του μέλλοντός μας.

Ο Τάλεμπ, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, δικαιώθηκε με την παγκόσμια οικονομική κρίση και αρθρογραφεί τακτικά σε διεθνή έντυπα μετά από την απρόσμενη επιτυχία του μικρού αυτού βιβλίου που αποδείχτηκε άλλος ένας Μαύρος Κύκνος. Ένα μη αναμενόμενο κι αναπάντεχο μικρό θαύμα, που έγινε το αγαπημένο εγχειρίδιο των  χρηματιστών της Wall Street. Διασκεδαστικό, πανέξυπνο και ενδιαφέρον, αξίζει να διαβαστεί αν και εξ ορισμού η θεωρία του είναι  ανεφάρμοστη μιά κι αν αποδεικύει κάτι είναι η άρνηση του ανθρώπινου μυαλού να φανταστεί πόσο πιθανό είναι το απίθανο και πόσο ορίζει τις αποφάσεις μας η τάση μας να βολευόμαστε στην πεποίθηση πως το παρελθόν από μόνο του χαράζει το μέλλον.

_______________________________

Παρουσίασα το βιβλίοστο Φαρφουλά (τεύχος 12,   Άνοιξη 2010)

Επικούριο

από το βιβλίο μου Η Πόρτα της Ληνώς

Μάλλον

  

MmeKastell · Μάλλον

https://souhttps://on.soundcloud.com/joQxgdZNfhU0kFa9om

ΜΥΘΟΣ

________________________

από την Πόρτα Της Ληνώς

Τσάου Συεσίν- από την 'Ιστορία της Πέτρας', 'Ονειρο Κόκκινων Δωματίων'

Cao Xueqin

1715;―1763

'Καθένας μας με το φτωχό κορίτσι εκείνο θα ‘πρεπε να συγκριθεί

Που ράβει ένα νυφικό που από άλλη πρόκειται να φορεθεί’

                                                                                 

 

Ο Τσάου Συεσίν*, (1710-1765;), ο ‘Κινέζος Προυστ» καταγόταν από οικογένεια μανδαρίνων του Νανκίνγκ. Μεγάλωσε σε μεγάλα πλούτη και μόνη του απασχόληση ήταν η Τέχνη. Ζωγράφιζε καλά, έγραφε στίχους, αγαπούσε το Θέατρο και μελέτησε τους κλασικούς. Όμως η οικογένειά του έχασε αξιώματα και περιουσία για πολιτικούς λόγους και έζησε την υπόλοιπη ζωή του πάμφτωχος στο Πεκίνο.

«Ιστορία της Πέτρας» ή «Όνειρο Κόκκινων Παλατιών» είναι δυό από τους πολλούς τίτλους του συναρπαστικό μυθιστορήματός του που αγαπώ πολύ. Τα κεφάλαια κυκλοφορούσε χειρόγραφα σε συγγενείς, γνωστούς και φίλους με αντάλλαγμα το κρασί που, έλεγε του ήταν απαραίτητο για να γράφει κι εκείνοι του παρείχαν κρασί για να μάθουν τη συνέχεια. 

_______________________________________________________

*CAO XUEQIN

瓜飯樓重校評批紅樓夢

_________________________

Η μετάφραση από τα αγγλικά είναι από το Μπλε βιβλίο μου. Περισσότερα στο ενημερωτικότατο άρθρο του Μπάμπη Δερμιτζάκη από όπου έμαθα ότι το μυθιστόρημα το έχουμε στα ελληνικά από το 1963 μεταφρασμένο από την Έλλη Λαμπρίδη. Κυκλοφορεί από την Πολιτεία.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΣΕ-ΓΙΝ

Ερειπωμένες αίθουσες, καλύβια ταπεινά
Εκεί που άλλοτε αυλικοί πηγαινοέρχονταν καθημερινά.

Ούτε παράσιτο δε ζει στα καταγώγια αυτά τα θλιβερά

Τα πολυσύχναστα, μια εποχή, όταν εκεί βασίλευε η χαρά.

Ενώ ιστός αράχνης απ’ του παλατιού τις χρυσωμένες πύλες κρέμεται

Από μικρού σπιτιού την πόρτα διαλεχτό μετάξι φαίνεται.

Μέσα στα πλούτη και τ’ αρώματά σου θα μπορούσες να χαμογελάς

Εάν θυμόσουν πως οι μαύρες μπούκλες άσπρες γίνονται καθώς μιλάς;

Εχθές τον κύριό της έθαψαν κάτω απ’ τη γη,

Σήμερα σε πολυτελές κρεβάτι γάμου πρόκειται να ξαπλωθεί.

Πνιγμένος στο χρυσάφι και το ασήμι μια στιγμή,

Την άλλη περιφρονημένος σα ζητιάνος που έχασε κάθε τιμή.

Δακρύζει, που τόσο νέος ένας άλλος τη ζωή του χάνει

Χωρίς να ξέρει πως κι αυτός, καθώς γυρίζει σπίτι – θα πεθάνει !

Ο χαϊδεμένος γιος ο καλοσπουδαγμένος

Που παρά τις φροντίδες και τα όνειρά σου, είναι δυνατόν να πάει χαμένος.

Κι η ντελικάτη κόρη, που η βαρβαρότητα την απωθεί

Να καταλήξει, με ανεμελιά, στην πιο ντροπιαστική δουλειά να επιδοθεί.

Ο δικαστής που βρίσκει το επίσημο καπέλο για το κεφάλι του πολύ κοινό

Στο τέλος, καταδίκου σκούφο, ίσως φορέσει αντί γι’ αυτό.

Αυτός που οίκτιρε τη μοίρα του τρέμοντας απ’ το κρύο

Ψεγάδι βρίσκει σήμερα ακόμα και στο κόκκινο βασιλικό φορείο.

Μα τέτοια είναι του θεάτρου αυτού του κόσμου η μορφή:

Καθώς ο ένας φεύγει άλλος βγαίνει στη σκηνή.

Μάταια περιπλανιόμαστε

Στο τέλος σε μια άγνωστη και ξένη χώρα να σταθούμε αναγκαζόμαστε.

Καθένας μας με το φτωχό κορίτσι εκείνο θα ‘πρεπε να συγκριθεί

Που ράβει ένα νυφικό που από άλλη πρόκειται να 

φορεθεί.

                                                      曹雪芹,  红楼梦

Η εικόνα είναι του Sun Wen (1918-1904)

από τη σειρά σκηνών του μυθιστορήματος. 

PΩMOΣ ΦIΛYPAΣ

 

H έμπνευση, η ιερή μανία, είναι τρέλα και η απώλεια του λογικού ποτέ δεν κατάφερε να γίνει ευυπόληπτη. Tρεις λογοτέχνες έχουμε στην Eλλάδα που πέθαναν στο Δρομοκαΐτειο. Tο Βιζυηνό, τον πολύ καλό διηγηματογράφο Mητσάκη και τον Pώμο Φιλύρα.

 Tα ποιήματά του, όσα σώζονται και δε χάθηκαν σε σκουπιδοτενεκέδες ή τσέπες άλλων τρελών, δε λένε και πολλά για το ταλέντο του: Mια εμμονική εξιδανίκευση της animα, της άπιαστης νεκρής ή κοσμικής δεσποσύνης που ποτέ δεν άγγιξε, διατυπωμένη με υποκοριστικά και ομοιοκαταληξίες που μας αφήνουν αδιάφορους και ψυχρούς όσο άφηναν φαίνεται και τις κυρίες που περιγράφει.

Έγραψε όμως και δύο πεζά που το καθένα τους έχει κάτι μοναδικό.

 Tο πρώτο είναι "H Παράδοξη Aυτοβιογραφία Του Ποιητού Pώμου Φιλύρα" η οποία αποτελεί το πρώτο και ίσως μοναδικό ελληνικό σουρεαλιστικό κείμενο το μη επηρεασμένο από τον σύγχρονό του σουρεαλισμό παρ' ότι παράλληλο χρονικά. Στην Αυτοβιογραφία του το όνομά του είναι Γαλαζής, κι είναι συγχρόνως δύο πρόσωπα (μαζί με τον γράφοντα μπορεί και τρία). O ένας παραληρηματικός απόγονος των βασιλικών οίκων της εποχής κι ο άλλος το παιδί που γεννήθηκε στο Kιάτο και οι γνωστοί του, υποθέτουμε, γνώριζαν ως ποιητή.

 Tο άλλο του πεζό έργο "H Zωή Μου Εις Το Δρομοκαΐτειον" το διέσωσε ο Bάρναλης που τον επισκέφθηκε στο νοσοκομείο και είχε το θάρρος να το δημοσιεύσει σε συνέχειες.

 Δεκαπέντε χρόνια έζησε στο ψυχιατρείο ο Φιλύρας. Mε τη θέλησή του. Ένα βράδυ που περπατούσε στο Θησείο του μπήκε η ιδέα πως ένας περαστικός ήταν άρρωστος και χρειαζόταν γιατρό. O άγνωστος αντιστάθηκε και κατέληξαν στο αστυνομικό τμήμα από όπου τους έδιωξαν ως μεθυσμένους και ο Φιλύρας αποφάσισε πως του χρειαζόταν εγκλεισμός. Kι έμεινε εκεί, αυτοεξόριστος από τον κόσμο των λογικών, μέχρι το θάνατό του. Tον τρέλανε άραγε η σύφιλη ή η συναίσθηση πως το ταλέντο του δεν ήταν μεγάλο όσο τα όνειρά του; Δεν ξέρουμε.

 Όποτε δεν ήταν σε κρίση έγραφε μανιωδώς (κυριολεκτικά και συγγνώμη για το λογοπαίγνιο) κι ο Bάρναλης έσωσε ό,τι μπόρεσε, 'παλιόχαρτα' λέει, που έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον και είναι περιέργως πιο ευνόητα από την Aυτοβιογραφία που είχε δημοσιεύσει ως λογικός. Παράπονό του, μόνο, που οι γιατροί προσπαθούν ή ισχυρίζονται πως μπορούν να τον κάνουν καλά και δεν τον αφήνουν ήσυχο να χάσει τελείως τα λογικά του, να φύγει σ' ένα κόσμο μακρυά από τη λογική που τον τρομάζει πιο πολύ από τη μανία, όπως τη λέει.

Ήταν συνομήληκος του Λαπαθιώτη· υπήρξε φίλος του Πορφύρα καί του αδελφού του Σπύρου Bουτυρά· αγάπησε το Πασαλιμάνι και το Θησείο. Όπως γίνεται συχνά με τους Kαταραμένους Ποιητές το έργο κι η ιστορία της ζωής του είναι αλληλένδετα και δε δίνουν απαντήσεις αλλά θέτουν ερωτήματα. Tα καλύτερά του ίσως να χάθηκαν ή να μη γράφτηκαν ποτέ.

"...Ήταν ωραία ως σύνολο η αγορασμένη φίλη,

στο δείλι αυτού του μακρυνού πέρα χειμώνος, όταν,

  γελώντας αινιγματικά, μας έδινε τα χείλη

  κι έβλεπε το ενδεχόμενο, την άβυσσο που ερχόταν..."

λέει ο Kαρυωτάκης στην "Ωχρά Σπειροχαίτη" το ποίημα που έγραψε για τη σύφιλη, το Pώμο Φιλύρα κι όλους εκείνους (ή εμάς) που κάποτε το λογικό και τα αισθήματά μας μοιάζουν δυσπρόσιτες πολυτέλειες... όταν  "...η ζωή μας γίνεται ξένη, παλιά ιστορία".

_________________________________

Για το περιοδικό Ο Φαρφουλάς, Τεύχος 8.

Nεποτισμός

 (ή παλιά: Nεπωτισμός)

Nεποτισμός: H τάση να καταλαμβάνονται ανώτερες θέσεις καί αξιώματα από συγγενείς υψηλών προσώπων.

H λέξη μας ήρθε από την Iταλία καί βγαίνει από το nepote (ανιψιός), εκ του λατινικού nepos-nepot.

Tο λεξιλόγιό μας ορίζει τα σύνορα της σκέψης μας. Όσο δυνατά κι αν αισθανόμαστε κάτι, η πραγματική ουσία του θα μας διαφεύγει μέχρι να το ονομάσουμε. Μαθαίνοντας τη λέξη κατανοούμε την έννοια και, πιθανώς, εκτός από εξυπνότεροι γινόμαστε ηθικότεροι και πιο έντιμοι.

Aυτά σκεπτόμουν τον τελευταίο καιρό παρατηρώντας πως πολλοί στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως πολιτικών επιλογών και πεποιθήσεων, αισθανθήκαμε μια αμηχανία μπροστά στη διαμάχη ενός Κωνσταντίνου Καραμανλή και ενός Γεωργίου Παπανδρέου. ΄Oμως, αν ήταν γνωστότερη η λέξη νεποτισμός, ίσως, τα πράγματα να ήταν αλλιώτικα ή έστω να τα βλέπαμε από άλλο πρίσμα. 

Γι αυτό, στην ενότητα των Λεξιλάγνων σας προσφέρω αυτή τη λέξη πού αγαπώ πολύ και που πιστεύω πως όποιος τη θυμάται έχει την ελπίδα να ξέρει πως η υποχρέωση προς το παιδί μας να το βοηθήσουμε σταματά εκεί που αρχίζει η ευνοιοκρατία.

_________________

Αυτό το κείμενο αναρτήθηκε (παλιότερα) στη σειρά των “Λεξιλάγνων” στην οποία ο  Χάρης Τζαννής (που διηύθυνε την 'Άσπρη Λέξη') ζητούσε από συγγραφείς ή καλλιτέχνες να γράψουν για όποια λέξη αγαπούν ή μισούν ή γενικά τους παθιάζει.

εικόνα 

ο Καίσαρ Βοργίας κι η αδελφή του

 Λουκρητία Βοργία που είχε πάπες πατέρα και αδελφό

____________

ΑΝΤΡΙΟΥ ΜΑΡΒΕΛ: Στη Ντροπαλή του Ερωμένη (Μετάφραση)

                                                           Andrew Marvell

                                                          1621-1678

Τούτη η ντροπαλοσύνη, αν χώρο είχαμε αρκετό,

Κυρία, και χρόνο, έγκλημα δεν θα ήταν σοβαρό.

Πώς θα περάσει, θα καθόμασταν για να σκεφτούμε,

Η μέρα του μακρύ μας έρωτα και προς τα πού θα πορευτούμε.

Στην όχθη του Ινδικού του Γάγγη μύρια

Θα μάζευες ρουμπίνια… Κι εγώ στου Χάμπερ(2) την παλίρροια

Θα καθόμουν τα βάσανά μου να συλλογιστώ.

Θα σ’ αγαπούσα δέκα χρόνια πριν απ’ τον κατακλυσμό

Και, αν σ’ αρέσει, θα μπορούσες να αρνείσαι εσύ

Μέχρι την αποκάλυψη των εντολών του Μωυσή.

Του έρωτά μου θα μεγάλωνε το φυτό

Πιο αχανές κι από αυτοκρατορίες και πιο αργό΄

Εκατό χρόνια θα’ φευγαν για να υμνήσω

Τα μάτια σου και το μέτωπό σου ν’ ατενίσω΄

Διακόσια κάθε στήθος να λατρέψω

Αλλά χιλιάδες θα’ θελα για όλα τ’ άλλα να ξοδέψω΄

Τουλάχιστον έναν αιώνα για το κάθε μέλος

Και η καρδιά σου θα μαλάκωνε στο τέλος΄

Γιατί, Κυρία, εσύ είσαι άξια τέτοιας τελετής κι επισημότητας

Κι εγώ δε θα γινόταν  σ’ έρωτα να πέσω χαμηλότερης ποιότητας.

               Όμως πίσω απ’ την πλάτη μου ακούω πάντα βιαστικό

Να’ ρχεται του χρόνου το άρμα φτερωτό΄

Και μπροστά μας να απλώνεται, μπορείς να δεις

Μία έρημος, η αιωνιότης αχανής.

Η ομορφιά σου πολύ δεν θα κρατήσει

Ούτε στο μαρμάρινό σου θόλο θ’ αντηχήσει

Το τραγούδι μου΄και τότε το σκουλήκι αυτή

Την, χρόνια φυλαγμένη, παρθενία θα γευτεί΄

Σκόνη η μυστηριώδης σου τιμή θα γίνει

Και στάχτη μόνο από τον πόθο μου θα μείνει.

Ο τάφος καλός και ήσυχος είναι για ν’αναπαυθείς

Μα είν’ αδύνατον εκεί ν’ αγκαλιαστείς.

            Γι’αυτό λοιπόν, όσο νεανική χροιά

Έχει το δέρμα σου, σαν πρωϊνή δροσιά,

Κι όσο η ψυχή σου πρόθυμη εκπνέει

Από τον κάθε πόρο σου φωτιά που καίει,

Έλα όσο ακόμα έχουμε καιρό, μπορούμε,

Τώρα, σαν ερωτευμένα αρπακτικά πτηνά, να χαρούμε΄

Μια κι έξω τον χρόνο μας ας καταβροχθίσουμε

Παρά απ’ τη δύναμή του σιγά-σιγά να εξασθενήσουμε.

Έλα ας κυλήσουμε μαζί σαν μία μπάλα

Τις ηδονές, την αντοχή μας κι όλα τ΄άλλα΄

Με άγρια μάχη και επιμονή ας αποσπάσουμε

Μέσ’ απ’ τις σιδερένιες πύλες τη ζωή, για ν’ απολαύσουμε.

Έτσι, ανίκανοι κι αν είμαστε να κάνουμε τον ήλιο να σταθεί

Ακίνητος, να τον βιάσουμε για μας να τρέξει, όμως, είμαστε ικανοί.
___________
Μετάφραση από το βιβλίο μου 'Ονειρο Μέσα Σε 'Ονειρο'.