Τσάου Συεσίν- από την 'Ιστορία της Πέτρας', 'Ονειρο Κόκκινων Δωματίων'

Cao Xueqin

1715;―1763

'Καθένας μας με το φτωχό κορίτσι εκείνο θα ‘πρεπε να συγκριθεί

Που ράβει ένα νυφικό που από άλλη πρόκειται να φορεθεί’

                                                                                 

 

Ο Τσάου Συεσίν*, (1710-1765;), ο ‘Κινέζος Προυστ» καταγόταν από οικογένεια μανδαρίνων του Νανκίνγκ. Μεγάλωσε σε μεγάλα πλούτη και μόνη του απασχόληση ήταν η Τέχνη. Ζωγράφιζε καλά, έγραφε στίχους, αγαπούσε το Θέατρο και μελέτησε τους κλασικούς. Όμως η οικογένειά του έχασε αξιώματα και περιουσία για πολιτικούς λόγους και έζησε την υπόλοιπη ζωή του πάμφτωχος στο Πεκίνο.

«Ιστορία της Πέτρας» ή «Όνειρο Κόκκινων Παλατιών» είναι δυό από τους πολλούς τίτλους του συναρπαστικό μυθιστορήματός του που αγαπώ πολύ. Τα κεφάλαια κυκλοφορούσε χειρόγραφα σε συγγενείς, γνωστούς και φίλους με αντάλλαγμα το κρασί που, έλεγε του ήταν απαραίτητο για να γράφει κι εκείνοι του παρείχαν κρασί για να μάθουν τη συνέχεια. 

_______________________________________________________

*CAO XUEQIN

瓜飯樓重校評批紅樓夢

_________________________

Η μετάφραση από τα αγγλικά είναι από το Μπλε βιβλίο μου. Περισσότερα στο ενημερωτικότατο άρθρο του Μπάμπη Δερμιτζάκη από όπου έμαθα ότι το μυθιστόρημα το έχουμε στα ελληνικά από το 1963 μεταφρασμένο από την Έλλη Λαμπρίδη. Κυκλοφορεί από την Πολιτεία.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΣΕ-ΓΙΝ

Ερειπωμένες αίθουσες, καλύβια ταπεινά
Εκεί που άλλοτε αυλικοί πηγαινοέρχονταν καθημερινά.

Ούτε παράσιτο δε ζει στα καταγώγια αυτά τα θλιβερά

Τα πολυσύχναστα, μια εποχή, όταν εκεί βασίλευε η χαρά.

Ενώ ιστός αράχνης απ’ του παλατιού τις χρυσωμένες πύλες κρέμεται

Από μικρού σπιτιού την πόρτα διαλεχτό μετάξι φαίνεται.

Μέσα στα πλούτη και τ’ αρώματά σου θα μπορούσες να χαμογελάς

Εάν θυμόσουν πως οι μαύρες μπούκλες άσπρες γίνονται καθώς μιλάς;

Εχθές τον κύριό της έθαψαν κάτω απ’ τη γη,

Σήμερα σε πολυτελές κρεβάτι γάμου πρόκειται να ξαπλωθεί.

Πνιγμένος στο χρυσάφι και το ασήμι μια στιγμή,

Την άλλη περιφρονημένος σα ζητιάνος που έχασε κάθε τιμή.

Δακρύζει, που τόσο νέος ένας άλλος τη ζωή του χάνει

Χωρίς να ξέρει πως κι αυτός, καθώς γυρίζει σπίτι – θα πεθάνει !

Ο χαϊδεμένος γιος ο καλοσπουδαγμένος

Που παρά τις φροντίδες και τα όνειρά σου, είναι δυνατόν να πάει χαμένος.

Κι η ντελικάτη κόρη, που η βαρβαρότητα την απωθεί

Να καταλήξει, με ανεμελιά, στην πιο ντροπιαστική δουλειά να επιδοθεί.

Ο δικαστής που βρίσκει το επίσημο καπέλο για το κεφάλι του πολύ κοινό

Στο τέλος, καταδίκου σκούφο, ίσως φορέσει αντί γι’ αυτό.

Αυτός που οίκτιρε τη μοίρα του τρέμοντας απ’ το κρύο

Ψεγάδι βρίσκει σήμερα ακόμα και στο κόκκινο βασιλικό φορείο.

Μα τέτοια είναι του θεάτρου αυτού του κόσμου η μορφή:

Καθώς ο ένας φεύγει άλλος βγαίνει στη σκηνή.

Μάταια περιπλανιόμαστε

Στο τέλος σε μια άγνωστη και ξένη χώρα να σταθούμε αναγκαζόμαστε.

Καθένας μας με το φτωχό κορίτσι εκείνο θα ‘πρεπε να συγκριθεί

Που ράβει ένα νυφικό που από άλλη πρόκειται να 

φορεθεί.

                                                      曹雪芹,  红楼梦

Η εικόνα είναι του Sun Wen (1918-1904)

από τη σειρά σκηνών του μυθιστορήματος.