ΜΕ ΛΥΧΝΑΡΙ
Χοντρή βροχή στο τζάμι
κι αέρας μακρινός
είπα «άνοιξε σουσάμι»
κι άνοιξε ο ουρανός.
Νοτιάς χτυπάει το σπίτι
παίρνει και το νησί
στου χείμαρρου την κοίτη
η ελπίδα μου η χρυσή.
Να ‘ρχόσουνα απόψε
θα ‘σουνα θησαυρός.
το τζίνι μου ‘πε «κόψε»
κι έπεσε κεραυνός.
«Άμα δεν το ρισκάρει
για σένα να βραχεί
έρχεται για να πάρει
τζάμπα θα πάει η ευχή.»
Σ Y M B O Y Λ E Σ Π A N Ω ΣΕ ΜΙΑ
ΟΜΟΙΟK A T A Λ H Ξ I A T O Y E Λ Y T H
Ω µη γελάσεις µε τα δάκρυα της απαρηγόρητης
που τρέχουν επειδή πάλι άργησε το αγόρι της.
Κέρνα ένα κρασί
βρες µια σαχλή δικαιολογία για το σασί
και πες πως ξέρεις ότι θα γυρίσει
µόλις ο ήλιος ανατείλει από τη ∆ύση.
Τα πέρασες κι εσύ αυτά τα φαύλα
όταν ο κόσµος σου κρεµόταν απ'
’
την καύλα
και πληγωνόσουν όταν «γκόµενα της πλάκας»
σε έλεγε εκείνος ο µαλάκας.
⌛
Από 'ΤΑ 40 ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ' μου.
Κι αν σάς διασκεδάζει, καλώ να μαντέψετε ποια είναι του Ελύτη από τις ομοιοκαταληξίες του ποιήματος
Kάθε πουτάνα ήταν κάποτε παρθένα
κάθε γεράκι ήταν κάποτε αυγό
κι αυτά που µοιάζουν τώρα ραγισµένα
ήταν το τσόφλι που έσπασα, να βγω
στο δρόµο τον ατέλειωτο για να σε φτάσω
σε κόσµο άλλο ώσπου να’ρθεις να σε βρω.
Κάθε κηδεία ξεκινά µε µια γέννα
το κάθε πέλαγος τελειώνει σε µιά ακτή
κι αν τα ποτάµια µας περνούν χωράφια ξένα
και αν ο Χρόνος καιροφυλακτεί
θα είµαι πυξίδα πάντα εγώ για σένα,
σαν το χαλί που κρύβει την καταπακτή.
Μια καβάτζα σε κρυφό λιµάνι
όποτε ο νους σου αυτόν που ήσουν χάνει.
⌛
Από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου, Εκδόσεις Γαβριηλίδη
Daphne Chronopoulou
A Writer’s Life
To drink
To think
Find clue and link
That is a writer s life;
No glossy mink
Or shocking pink
But drugs and mental strife.
To love
To rove
And hand in glove
To live with pen and knife.
Kastellakia, circa 2002
First public appearance 2002 at:
https://poihtikakailogotexnikaanalogia.blogspot.com/2015/06/11112004-2005.html
8 προς 9 Νοεμβρίου είναι η επέτειός μας,
η νύχτα που ο Κύριος Kastell κι εγώ γνωριστήκαμε―με τη βιβλική έννοια, διότι με την κοινωνική ήμασταν ήδη γνωστοί αφού κινούμασταν στους ίδιους κύκλους― κι από τότε είμαστε μαζί ως τώρα.
8 Νοεμβρίου, αγία ημέρα της σύναξης αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών αγίων ασωμάτων και ουρανίων Ταγμάτων, ημέρα της Αεροπορίας κι όλων των ιπταμένων (είπαμε: σωμάτων κι ασωμάτων), βρεθήκαμε τυχαία στο Λούκι*, της οδού Χάριτος, μπαρ φίλων που πλέον απαθανατίστηκε στο γνωστό τραγούδι. Τυχαία βρεθήκαμε κι όταν έκλεινε τον κάλεσα να συνεχίσουμε τη βραδιά στο Κόκκινο Δωμάτιο, το δωμάτιο που κρατούσα πλάι στο σπίτι του πατέρα μου με τον οποίο ζούσα τότε.
Δεν κοιμηθήκαμε εννοείται και το πρωί ο Κύριος Kastell είχε να πάει στο PopEleven των Αδελφών Φαληρέα όπου εργαζόταν, υπεύθυνος εισαγωγής και πωλήσεων για τον τομέα «ξένης» μουσικής που ακόμα λατρεύει.
Το ότι περπάτησα μαζί του ως εκεί αντί να μείνω να ξεκουραστώ, σήμερα, μετά από δεκαετίες λέει κάτι για το δέσιμο που επακολούθησε. Μα τότε ακόμα, με τη ζωή να ανοίγεται μπροστά μας φαινομενικά απέραντη, αυτό δεν πήρε κι ούτε ήθελα να πάρει καμιά συμβολική σημασία. Απλώς, τον συνόδεψα σε ένα δεκάλεπτο περίπατο στον Περιφερειακό Λυκαβηττού, μέσα από τη Δεξαμενή ως τη Σκουφά που αποχαιρετιστήκαμε αμήχανα, όπως κάνουν οι νέοι μετά από μια νύχτα sex και κουβέντας.
Είχε πάει 9 Νοεμβρίου.
Ημέρα που 10 χρόνια μετά έπεσε το τείχος του Βερολίνου επανενώνοντας τη Γερμανία, Ανατολή και Δύση.
9 Νοεμβρίου γιορτάζουμε. Διότι 9 είχε πάει όταν με συνόδεψε στο Κόκκινο Δωμάτιο.
Κάπου υπάρχει κι ένα ποίημά μου επετειακό,
Κι αν έχετε «Τα Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού» αναγνωρίζετε ίσως ότι είναι ένα βιβλίο μου εμπνευσμένο στη σχέση μας αυτή την ισόβια όπως την έβλεπα τα πρώτα χρόνια που ζήσαμε μαζί.
Από τότε άλλαξαν πολλά και τίποτε. Οι ίδιοι είμαστε μα άλλοι. Οι αναμνήσεις πια δε με χαροποιούν μα συχνά με βαραίνουν μα αν κάτι μένει είναι η απέραντη αγάπη κι η εκτίμηση, ο θαυμασμός (ναι ακόμα) σε βαθμό λατρείας αλλά και η εγωιστική χαρά για τον τρόπο που μου φέρεται ως σήμερα- με μια λεπτότητα που τον χαρακτηρίζει, τη λεπτή ευγένεια που άλλοι μεταχειρίζονται μόνο στην αρχή.
Χρόνια μας Πολλά
κι ίδια κι απαράλλακτα!!
*Το γνωστό τραγούδι γράφτηκε για τη φίλη μας Ρενέ που δε ζει πια, μια κοπέλα εκπάγλου καλλονής που οι σχέσεις της με μουσικούς (αλλά όχι με τους αδελφούς Κατσιμίχα ή το Νίκο Ζιώγαλα που δούλευε τότε στο μαγαζί) άφησαν εποχή και μνήμες.
Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας ~ ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟ ΛΟΥΚΙ https://www.youtube.com/watch?v=4HdmNPoxZUI
«.....
επειδή η αγάπη δε μετριέται με το ζύγι
και πάντα όταν τελειώσει μοιάζει λίγη.»
Το σονέτο ‘Της Χήρας’ από ‘Τα 40 Του Θανάτου’ μου.
21 Ιουλίου πενθούμε νεκρούς φίλους που χάσαμε από χρήση ουσιών (και αλκοόλ).
Στη μνήμη τους δύο (από τα πολλά μου) ποιήματα
για εκείνους που χάσαμε μα δεν ξεχάσαμε,
την άσπρη παπαρούνα (Μήκων η Υπνοφόρος, Papaver Somniferum, είναι η λευκή παπαρούνα που το ρετσίνι της είναι το όπιο, δάκρυ της Αφροδίτης το έλεγαν, από το οποίο χημικά παράγονται η μορφίνη, η ηρωίνη, η κοδεΐνη κ.α. παυσίπονα και παυσίλυπα)
και την Κοκαΐνη που,
όπως έχουμε πει,
τόσα μάς δίνουν και τόσα μας παίρνουν.
Από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου,
Εκδόσεις Γαβριηλίδης
__________________
Για 21η Ιουλίου:
θανάτω πάντες οφειλόμεθα...
ΤΟ ΣΚΑΚΙ
Σα Σεχραζάντ που το χαμό της κάθε αυγή τον αναβάλλει
κάνοντας το Σουλτάνο να τη θέλει πάλι
γι’ άλλη μιά νύχτα παραμύθια να του πει,
έτσι ο καθένας μας το αιώνιο αυτό το σκάκι
το παίζει με το Θάνατο από παιδάκι.
Kυκλώνουνε το σπίτι οι στρατιές των πεθαμένων
και μου ζητούν να τους ακολουθήσω
μα στη σκακιέρα κολλημένη λέω: «θα καθυστερήσω,
θα έχετε φύγει ώσπου να ετοιμαστώ».
Xτυπούν διακριτικά και μου φωνάζουν
πως όσα ζω σ’ αυτούς όνειρο μοιάζουν
και πως ο πόνος μου είναι δυστυχία περιττή.
Μα κι αν ο Θάνατος θα την κερδίσει την παρτίδα,
αναβολή της ήττας είναι η δική μου ελπίδα.
__________________________________________
από ‘Τα 40 Του Θανάτου’- Εκδόσεις Γαβριηλίδηςαπό ΤΑ 40 ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥΕΚΔΌΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ
∆άκρυσα πάλι σήμερα για ’κείνον που δεν είσαι πια.
Tον κλάψαμε τον Άδωνι
και τον «Xαμένο Aνθυπολοχαγό της Aλβανίας».
Πενθήσαμε τους ήρωες
τους ονειροπαρμένους, τους τρελούς
επαναστάτες
που επιμένουν να τα βάζουν με ανεμόμυλους
κι ας έχουνε διαβάσει το Θερβάντες.
Θρηνήσαμε
τους θαρραλέους,
τους γενναίους
τους πολεμιστές
πού έχουν την τιμή να δίνουν μάχες άνισες,
αγώνες προδιαγεγραμμένους, παιχνίδια πουλημένα·
τους υπερασπιστές
πατρίδας προδομένης
κι ισοπεδωμένης
και αξιών πού ήδη ξεπεράστηκαν.
Σφίχτηκε η καρδιά μας,
υποκλιθήκαμε στα φέρετρά τους,
μοιρολογήσαμε
σε επιτάφιους αέναους
εκείνους τους τολμηρούς
τους δυνατούς
που τα ’βαλαν με δράκους
χωρίς την προστασία θεού από πάνω τους,
που πάλεψαν
με τους προστατευμένους.
Ναι, πόνεσε η ψυχή μας
για τους ήρωες,
μα απόψε δάκρυσα
γι’ αυτόν
πού ήσουν και δεν είσαι πια
τώρα που σε είδα να περνάς στην άλλη όχθη
κρατώντας με καμάρι
λάφυρα
τα παράσημα
εκείνου που δεν είσαι πια.
______________________
