Από την Πόρτα Της Ληνώς μου
_________________
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ποίηση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ποίηση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Kάθε πουτάνα ήταν κάποτε παρθένα
Kάθε πουτάνα ήταν κάποτε παρθένα
κάθε γεράκι ήταν κάποτε αυγό
κι αυτά που µοιάζουν τώρα ραγισµένα
ήταν το τσόφλι που έσπασα, να βγω
στο δρόµο τον ατέλειωτο για να σε φτάσω
σε κόσµο άλλο ώσπου να’ρθεις να σε βρω.
Κάθε κηδεία ξεκινά µε µια γέννα
το κάθε πέλαγος τελειώνει σε µιά ακτή
κι αν τα ποτάµια µας περνούν χωράφια ξένα
και αν ο Χρόνος καιροφυλακτεί
θα είµαι πυξίδα πάντα εγώ για σένα,
σαν το χαλί που κρύβει την καταπακτή.
Μια καβάτζα σε κρυφό λιµάνι
όποτε ο νους σου αυτόν που ήσουν χάνει.
⌛
Από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου, Εκδόσεις Γαβριηλίδη
ΣΟΝΕΤΤΟ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΥΣ - από την ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΛΗΝΩΣ
[*
«...Φιλησάτω με ἀπὸ φιλημάτων στόματος αὐτοῦ...
πιάσατε ἡμῖν ἀλώπεκας μικροὺς ἀφανίζοντας ἀμπελῶνας, καὶ αἱ ἄμπελοι ἡμῶν κυπρίζουσιν. ἀδελφιδός μου ἐμοί, κἀγὼ αὐτῷ, ὁ ποιμαίνων ἐν τοῖς κρίνοις...»»
Από το «Άσμα Ασμάτων» βέβαια τα φιλιά στα χείλη του «αδελφιδού» μου, αυτού που «βόσκει το κοπάδι του στα κρίνα»
όπως και
κι οι αλεπουδίτσες οι μικρές που ήρθαν στο δικό μου αμπελώνα να μου φάνε τα σταφύλια...]
'A Writer’s Life' by Daphne Chronopoulou
Daphne Chronopoulou
A Writer’s Life
To drink
To think
Find clue and link
That is a writer s life;
No glossy mink
Or shocking pink
But drugs and mental strife.
To love
To rove
And hand in glove
To live with pen and knife.
Kastellakia, circa 2002
First public appearance 2002 at:
https://poihtikakailogotexnikaanalogia.blogspot.com/2015/06/11112004-2005.html
«Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού» ν' ανοίγουνε για σένα
8 προς 9 Νοεμβρίου είναι η επέτειός μας,
η νύχτα που ο Κύριος Kastell κι εγώ γνωριστήκαμε―με τη βιβλική έννοια, διότι με την κοινωνική ήμασταν ήδη γνωστοί αφού κινούμασταν στους ίδιους κύκλους― κι από τότε είμαστε μαζί ως τώρα.
8 Νοεμβρίου, αγία ημέρα της σύναξης αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών αγίων ασωμάτων και ουρανίων Ταγμάτων, ημέρα της Αεροπορίας κι όλων των ιπταμένων (είπαμε: σωμάτων κι ασωμάτων), βρεθήκαμε τυχαία στο Λούκι*, της οδού Χάριτος, μπαρ φίλων που πλέον απαθανατίστηκε στο γνωστό τραγούδι. Τυχαία βρεθήκαμε κι όταν έκλεινε τον κάλεσα να συνεχίσουμε τη βραδιά στο Κόκκινο Δωμάτιο, το δωμάτιο που κρατούσα πλάι στο σπίτι του πατέρα μου με τον οποίο ζούσα τότε.
Δεν κοιμηθήκαμε εννοείται και το πρωί ο Κύριος Kastell είχε να πάει στο PopEleven των Αδελφών Φαληρέα όπου εργαζόταν, υπεύθυνος εισαγωγής και πωλήσεων για τον τομέα «ξένης» μουσικής που ακόμα λατρεύει.
Το ότι περπάτησα μαζί του ως εκεί αντί να μείνω να ξεκουραστώ, σήμερα, μετά από δεκαετίες λέει κάτι για το δέσιμο που επακολούθησε. Μα τότε ακόμα, με τη ζωή να ανοίγεται μπροστά μας φαινομενικά απέραντη, αυτό δεν πήρε κι ούτε ήθελα να πάρει καμιά συμβολική σημασία. Απλώς, τον συνόδεψα σε ένα δεκάλεπτο περίπατο στον Περιφερειακό Λυκαβηττού, μέσα από τη Δεξαμενή ως τη Σκουφά που αποχαιρετιστήκαμε αμήχανα, όπως κάνουν οι νέοι μετά από μια νύχτα sex και κουβέντας.
Είχε πάει 9 Νοεμβρίου.
Ημέρα που 10 χρόνια μετά έπεσε το τείχος του Βερολίνου επανενώνοντας τη Γερμανία, Ανατολή και Δύση.
9 Νοεμβρίου γιορτάζουμε. Διότι 9 είχε πάει όταν με συνόδεψε στο Κόκκινο Δωμάτιο.
Κάπου υπάρχει κι ένα ποίημά μου επετειακό,
Κι αν έχετε «Τα Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού» αναγνωρίζετε ίσως ότι είναι ένα βιβλίο μου εμπνευσμένο στη σχέση μας αυτή την ισόβια όπως την έβλεπα τα πρώτα χρόνια που ζήσαμε μαζί.
Από τότε άλλαξαν πολλά και τίποτε. Οι ίδιοι είμαστε μα άλλοι. Οι αναμνήσεις πια δε με χαροποιούν μα συχνά με βαραίνουν μα αν κάτι μένει είναι η απέραντη αγάπη κι η εκτίμηση, ο θαυμασμός (ναι ακόμα) σε βαθμό λατρείας αλλά και η εγωιστική χαρά για τον τρόπο που μου φέρεται ως σήμερα- με μια λεπτότητα που τον χαρακτηρίζει, τη λεπτή ευγένεια που άλλοι μεταχειρίζονται μόνο στην αρχή.
Χρόνια μας Πολλά
κι ίδια κι απαράλλακτα!!
*Το γνωστό τραγούδι γράφτηκε για τη φίλη μας Ρενέ που δε ζει πια, μια κοπέλα εκπάγλου καλλονής που οι σχέσεις της με μουσικούς (αλλά όχι με τους αδελφούς Κατσιμίχα ή το Νίκο Ζιώγαλα που δούλευε τότε στο μαγαζί) άφησαν εποχή και μνήμες.
Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας ~ ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟ ΛΟΥΚΙ https://www.youtube.com/watch?v=4HdmNPoxZUI
Σονέτο ‘Της Χήρας’ από ‘Τα 40 Του Θανάτου’ μου
«.....
επειδή η αγάπη δε μετριέται με το ζύγι
και πάντα όταν τελειώσει μοιάζει λίγη.»
Το σονέτο ‘Της Χήρας’ από ‘Τα 40 Του Θανάτου’ μου.
Εις μνήμην #21Ιουλίου #Internationalrememberanceday #nomoredeaths #21July
21 Ιουλίου πενθούμε νεκρούς φίλους που χάσαμε από χρήση ουσιών (και αλκοόλ).
Στη μνήμη τους δύο (από τα πολλά μου) ποιήματα
για εκείνους που χάσαμε μα δεν ξεχάσαμε,
την άσπρη παπαρούνα (Μήκων η Υπνοφόρος)
και την Κοκαΐνη που,
όπως έχουμε πει,
τόσα μάς δίνουν και τόσα μας παίρνουν.
Από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου,
Εκδόσεις Γαβριηλίδης
__________________
Για 21η Ιουλίου:
21/7 Ημέρα Μνήμης― θυμάμαι νεκρούς φίλους https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2014/07/217.html
Όταν πεθαίνει ένας από εμάς.. https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2016/07/internationalrememberanceday.html
'Τα ελληνικά τσιγάρα δεν προκαλούν καρκίνο'― 21ης Ιουλίου Μνημόσυνο
______________________
hashtags
H Πόρτα Της Ληνώς (ηχητικό- ανάγνωση)
Ακούτε με κλικ στο σύνδεσμο: https://soundcloud.com/mmekastell/sets/hhzshrexyoyj
ή από εδώ με κλικ στο βελάκι κάτω:
Το Σκάκι _ από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου
θανάτω πάντες οφειλόμεθα...
ΤΟ ΣΚΑΚΙ
Σα Σεχραζάντ που το χαμό της κάθε αυγή τον αναβάλλει
κάνοντας το Σουλτάνο να τη θέλει πάλι
γι’ άλλη μιά νύχτα παραμύθια να του πει,
έτσι ο καθένας μας το αιώνιο αυτό το σκάκι
το παίζει με το Θάνατο από παιδάκι.
Kυκλώνουνε το σπίτι οι στρατιές των πεθαμένων
και μου ζητούν να τους ακολουθήσω
μα στη σκακιέρα κολλημένη λέω: «θα καθυστερήσω,
θα έχετε φύγει ώσπου να ετοιμαστώ».
Xτυπούν διακριτικά και μου φωνάζουν
πως όσα ζω σ’ αυτούς όνειρο μοιάζουν
και πως ο πόνος μου είναι δυστυχία περιττή.
Μα κι αν ο Θάνατος θα την κερδίσει την παρτίδα,
αναβολή της ήττας είναι η δική μου ελπίδα.
__________________________________________
από ‘Τα 40 Του Θανάτου’- Εκδόσεις Γαβριηλίδης
Δάκρυσα πάλι σήμερα
από ΤΑ 40 ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥΕΚΔΌΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ
∆άκρυσα πάλι σήμερα για ’κείνον που δεν είσαι πια.
Tον κλάψαμε τον Άδωνι
και τον «Xαμένο Aνθυπολοχαγό της Aλβανίας».
Πενθήσαμε τους ήρωες
τους ονειροπαρμένους, τους τρελούς
επαναστάτες
που επιμένουν να τα βάζουν με ανεμόμυλους
κι ας έχουνε διαβάσει το Θερβάντες.
Θρηνήσαμε
τους θαρραλέους,
τους γενναίους
τους πολεμιστές
πού έχουν την τιμή να δίνουν μάχες άνισες,
αγώνες προδιαγεγραμμένους, παιχνίδια πουλημένα·
τους υπερασπιστές
πατρίδας προδομένης
κι ισοπεδωμένης
και αξιών πού ήδη ξεπεράστηκαν.
Σφίχτηκε η καρδιά μας,
υποκλιθήκαμε στα φέρετρά τους,
μοιρολογήσαμε
σε επιτάφιους αέναους
εκείνους τους τολμηρούς
τους δυνατούς
που τα ’βαλαν με δράκους
χωρίς την προστασία θεού από πάνω τους,
που πάλεψαν
με τους προστατευμένους.
Ναι, πόνεσε η ψυχή μας
για τους ήρωες,
μα απόψε δάκρυσα
γι’ αυτόν
πού ήσουν και δεν είσαι πια
τώρα που σε είδα να περνάς στην άλλη όχθη
κρατώντας με καμάρι
λάφυρα
τα παράσημα
εκείνου που δεν είσαι πια.
______________________
2 Ώρες (εκπομπή): Το καθαρό και το βρώμικο με καλιαρντά και ποδανά, Υπόγεια κι όχι Περιθώρια
Κούντου λούνα βίνι τραγουδούν οι Βλάχοι, Γκιουλμπαχάρ και Cundu Luna Vini τραγουδούν οι Βλάχοι, Αβραάμ Εφέντη μου διότι Kisses are sweeter that wine.
Το Καθαρό και το βρώμικο,
η γλώσσα οι λέξεις κι η λογοκρισία,
Κιόρογλου, Διγενής Ακρίτας, Καλιαρντά και Ποδανά,
Πάολα Ρεβενιώτη και Ηλίας Πετρόπουλος,
Ανδρέας Εμπειρίκος,
το γλεντζέδικο κίνημα, Ζάχος Παπαζαχαρίου,
τζαμιά με άστρο του Δαυίδ,
Γκιουλμπαχάρ και Cundu Luna Vini.
Υπόγειο και όχι περιθώριο,
drugs, Ναρκοαπαγόρευσης ιδεοληψίες
https://www.mixcloud.com/DaphneKastell/2-ωρες-με-τη-δάφνη_-το-καθαρό-το-βρώμικο-και-η-γλώσσα/
0
σχόλια
Ετικέτες
Γκάτσος,
Θεοί,
Ιστανμπούλ,
Ιστορία,
Λογοκρισία,
Μουσική,
Ποίηση,
Ταχτσής,
drugs,
MmeKastell,
Radio
Ετικέτες
Γκάτσος,
Θεοί,
Ιστανμπούλ,
Ιστορία,
Λογοκρισία,
Μουσική,
Ποίηση,
Ταχτσής,
drugs,
MmeKastell,
Radio
Η Πυθία μου στα: Ποιήματα Ανεμοδαρμένα [Συλλογή Ελληνικής Ποίησης 21ου αιώνα]
Στο γραφείο μου ένας παχύς φάκελλος. Η δίγλωσση Συλλογή Ελληνικής Ποίησης που με περιέχει: 'Ποιήματα Ανεμοδαρμένα_ Συλλογή Ελληνικής Ποίησης 21ου αιώνα'.
51 ποιήματα, 51 ποιητών που γράφουμε ελληνικά στις αρχές του 21ου αιώνα.
Eκδόσεις Provocateur του ποιητή Βασίλη Βασιλειάδη,
επιμέλεια Ανδρέας Χ. Παναγόπουλος και Γιώργος Κεντρωτής,
επιλογικό σημείωμα: Νίκος Λέκκας
άσπαστο ρόδι του εξωφύλλου: Άκκανθος (Στέφανος Ζησόπουλος),
κι ανάμεσα στον πρόλογο του Ανδρέα Χ. Παναγόπουλου και τον επίλογο του Νίκου Λέκκα, εμείς οι 51 ποιητές και ποιήτριες στέκουμε πλάι-πλάι ελληνικά και αγγλικά.
Από εμένα η 'Παλιά Ιστορία', για την τελευταία Πυθία- στο ελληνικό πρωτότυπο και αγγλική μετάφραση δική μου.
ΠΑΛΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ
Στα πόδια της νεκρό έπεσε ένα περιστέρι
που έφερνε μαντάτο σκοτεινό.
Και τώρα τι;
―Και τώρα τι, αντηχούσε το βουνό.
Σε τσίρκο είπε να δουλέψει η Πυθία
όταν ο Φοίβος έκλεισε το μαγαζί.
Έφυγε εκείνος σα κυνηγημένος σ’ άλλη χώρα
«έτσι θα είναι πια, όπως είναι τώρα» της θύμισε προτείνοντάς της να την έπαιρνε μαζί.
Σα να ξεχνιέται η συμφορά που περιμένεις
χρόνια, σα να ξεχνιέται έτσι το γραμμένο.
Ξεχνιέται το αναπάντεχο,
ξεχνιέται το συνηθισμένο
μα αυτό που έχει η Μοίρα μας ταγμένο
δε γίνεται ποτέ να ξεχαστεί.
Μόνη έθαψε τα σκεύη τα ιερά η Πυθία
–πρώτοι, εννοείται, είχαν εγκαταλείψει οι ιερείς―
αλλά κι αν σκόρπισαν οι επίσημοι ιερωμένοι
έμεινε πίσω του Θεού η ερωμένη.
Στο τρίποδο σκαμνί της κάθισε ξανά
κι ικέτευσε για ένα ιερό χρησμό.
Τον τελευταίο τον είχε στείλει σ’ ένα Παραβάτη,
το βασιλιά που δεν κοιμόταν σε κρεβάτι
κι ονειρευόταν να αναστηλώσει τα παλιά.
«Εκκεντρικότητες και τρέλες» μειδιούσε ο Απόλλων.
«Πες του, ξέρεις εσύ, κάτι ωραίο
κάτι παλαιό που μοιάζει νέο
κάτι απ’ αυτά που συγκινούν τα νέα παιδιά»
τη διέταξε ο Χρυσομάλλης Φοίβος
κι ούτε που νοιάστηκε να δώσει το χρησμό
που θα ’τανε η τελευταία του λέξη
η επιτύμβιος. Πέταξε μάλιστα και τον αυλό
στο γιο της (γιο τους – μα αυτοί το ξέρουν μόνο)
που οι πολλοί τον λένε παλαβό.
Και το παιδί βγήκε να παίξει
και τη δουλειά του (πού ήταν
να σκουπίζει τα σκαλιά,
να διώχνει ή να ταΐζει τα πουλιά)
πρώτη φορά την άφησε. Σα να ήξερε
το άμοιρο κι αυτό
πως ήρθε η ώρα του
να εξοριστεί από το ναό.
«Λείπει ο Θεός, λείπει ο πατέρας σου μικρέ»
μονάχο τραγουδούσε να το ακούσει η μάνα
κι έπαιζε δυό-τρεις νότες στον αυλό
αλλά η Πυθία ετοιμαζόταν
την επίκληση να κάνει.
―Λείπει ο Θεός, μας το ’κλεισαν το μαγαζί
που τόσα χρόνια τό παλεύαμε μαζί,
πώς να μη με πειράζει;
Θα κάνουμε οι δυό μας
την τελευταία προσευχή στο ιερό. Είναι βουβή η πηγή
μα ακόμα έχει νερό
κι όταν με λούσεις με δαφνόνερο και ξύδι
θα ελευθερώσουμε παιδί μου το μεγάλο φίδι
και θα απαντήσει η ίδια η γη (– ή το γερό
ταλέντο μου). Τη ζωή μου αφιέρωσα στα θεία
δεν είναι εύκολο να είσαι η Πυθία
ηόταν γλεντάει μακριά το αφεντικό.
Έτσι θρηνώντας χώθηκαν στα έγκατα της γης
μάνα και γιος ώσπου να ξημερώσει.
Ζητιάνα ντύθηκε του Απόλλωνα η συμβία,
το τρίποδο έκρυψε, λιβάνι άναψε
και του καινούργιου σκυθρωπού Θεού έγινε Αγία.
Και μόλις φάνηκε ο αυγερινός, το λαμπρό αστέρι,
δίχως κανένα μάρτυρα,
αναστήθηκε το περιστέρι.
Old Story
A dove fell dead on her feet,
bad omen at the temple.
And now what?
―And now what, the mountains echoed.
The High Priestess at a circus took a job,
since Phoebus closed up the store.
To a far away land He disappeared
"So it will be as now is", He said,
proposing that she 'd escort Him.
As if we can ignore the expected catastrophe
as if our destiny might be easily forgone.
The unexpected it is easy to ignore,
the common and mundane easily are forgotten
but what is written by Moira we cannot ignore.
Deep in the earth Pythia hid
the sacred vessels -the first who fled,
of course, were all the priests- but all alone
Apollo' mistress stayed.
Upon the tripod took her seat
and waited for the Word of God, the prophecy
The last was sent to an Apostate,
the emperor who did not lie in bed
but stone and dreamt the ancient Gods'
the Restoration.
"Eccentric fool!" Apollo laughed.
"Pray say, as usual, something seeming
bright and shady and old but new, the sort
that moves the reckless youths" ordered
fair Phoebus of the golden locks, not bothering
to give a thought to their last word,
last testament, His tombstone. And
fleeing fast He threw the sacred lyre
to her son (their son - but none knows)
that 'simple' is called by hoi polloi.
The child grabbed the precious gift and
sat out at the steps to play
(his work was to sweep the temple steps,
to drive away or feed the birds)
and first time left her side. As if he knew,
poor creature, that the time has come
to be exiled from his birthplace, the naos.
"God’s left, your father left, my son" he sang
loud for his Mom to hear,
playing carefully the lyre's two-three notes.
Pythia was getting ready
for one last mass.
The God has fled, shut is our store
where hard we toiled.
Silent the spring, dried up although
the water flows. So come my boy
my long hair wash in laurel oil and vinegar, and then,
let's free the mighty serpent
and the omphalos (or my
talent) the final word will offer.
It is not easy, my life to the God
I dedicated, being the Pythia,
keeping shop while the boss
raved far away, she cried
and crept into the navel of the earth.
When Eos rose, Apollo’s spouse
appeared. Covered in rags, a beggar.
Incense she lit, the tripod hid,
and saint to the new angry God became.
And as the morning star was shining
between Dawn's rose tinted fingers
the dove woke up, alive.
and resurrected.
______________________________________________________
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)