'Εγώ δε...' από την Πόρτα Της Ληνώς

 

Εγώ δεν τον έχω γνωρίσει

        αν και στα μάτια σου τον έχω συναντήσει,

        να χάνεται στα κύματα θλιμμένο αγόρι

        με το κεφάλι κρεμασμένο από την πλώρη,

        να περιμένει τις Γιαλούδες κάθε μεσημέρι

  να τον αρπάξουν να τον πάρουν σ’ άλλα μέρη.

           Στα μάτια σου τον έχω συναντήσει

  σα να ‘ταν αδελφός ή εγγονός ή προγονός σου.

  Τον αγαπώ σαν κάτι σκοτωμένο

  που ήτανε γραφτό, πριν από μας, να πάει χαμένο·

       σαν τα οστά του πάππου στο εκκλησάκι,

         της μοναξιάς αθώο φαντασματάκι

         που όταν μας έρχεται από των αναμνήσεων τη χώρα

         λέω: αν δεν ήτανε αυτός δε θα ‘σουν εσύ τώρα.

__________

από την 'Πόρτα Της Ληνώς' μου

ΜΕ ΛΥΧΝΑΡΙ _ από την 'ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΛΗΝΩΣ'

 

       ΜΕ ΛΥΧΝΑΡΙ

 

Χοντρή βροχή στο τζάμι

κι αέρας μακρινός

είπα «άνοιξε σουσάμι»

κι άνοιξε ο ουρανός.

 

Νοτιάς χτυπάει το σπίτι

παίρνει και το νησί

στου χείμαρρου την κοίτη

η ελπίδα μου η χρυσή.

 

Να ‘ρχόσουνα απόψε

θα ‘σουνα θησαυρός.

το τζίνι μου ‘πε «κόψε»

κι έπεσε κεραυνός.

 

«Άμα δεν το ρισκάρει

για σένα να βραχεί

έρχεται για να πάρει

τζάμπα θα πάει η ευχή.» 

από την Πόρτα Της Ληνώς μου

Σ Υ Μ Β Ο Υ Λ Ε Σ Π A N Ω ΣΕ ΜΙΑ Ο Μ Ο Ι Ο K A T A Λ H Ξ I A T O Y E Λ Y T H

 

Σ Y M B O Y Λ E Σ  Π A N Ω  ΣΕ ΜΙΑ

ΟΜΟΙΟK A T A Λ H Ξ I A  T O Y E Λ Y T H

Ω µη γελάσεις µε τα δάκρυα της απαρηγόρητης

που τρέχουν επειδή πάλι άργησε το αγόρι της.

Κέρνα ένα κρασί

βρες µια σαχλή δικαιολογία για το σασί

και πες πως ξέρεις ότι θα γυρίσει

µόλις ο ήλιος ανατείλει από τη ∆ύση.

Τα πέρασες κι εσύ αυτά τα φαύλα

όταν ο κόσµος σου κρεµόταν απ'

’

την καύλα

και πληγωνόσουν όταν «γκόµενα της πλάκας»

σε έλεγε εκείνος ο µαλάκας.

                              ⌛

Από  'ΤΑ 40 ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ' μου.

Κι αν σάς διασκεδάζει, καλώ να μαντέψετε ποια είναι του Ελύτη από τις ομοιοκαταληξίες του ποιήματος

ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ από την 'Πόρτα Της Ληνώς'

ΕΥΧΗ από την Πόρτα Της Ληνώς

 

Από την Πόρτα Της Ληνώς μου

_________________

Kάθε πουτάνα ήταν κάποτε παρθένα

Kάθε πουτάνα ήταν κάποτε παρθένα

κάθε γεράκι ήταν κάποτε αυγό

κι αυτά που µοιάζουν τώρα ραγισµένα

ήταν το τσόφλι που έσπασα, να βγω

στο δρόµο τον ατέλειωτο για να σε φτάσω

σε κόσµο άλλο ώσπου να’ρθεις να σε βρω.

Κάθε κηδεία ξεκινά µε µια γέννα

το κάθε πέλαγος τελειώνει σε µιά ακτή

κι αν τα ποτάµια µας περνούν χωράφια ξένα

και αν ο Χρόνος καιροφυλακτεί

θα είµαι πυξίδα πάντα εγώ για σένα,

σαν το χαλί που κρύβει την καταπακτή.

Μια καβάτζα σε κρυφό λιµάνι

όποτε ο νους σου αυτόν που ήσουν χάνει.

                     ⌛

Από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου, Εκδόσεις Γαβριηλίδη

ΣΟΝΕΤΤΟ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΥΣ - από την ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΛΗΝΩΣ

 

[*

«...Φιλησάτω με ἀπὸ φιλημάτων στόματος αὐτοῦ...

πιάσατε ἡμῖν ἀλώπεκας μικροὺς ἀφανίζοντας ἀμπελῶνας, καὶ αἱ ἄμπελοι ἡμῶν κυπρίζουσιν. ἀδελφιδός μου ἐμοί, κἀγὼ αὐτῷ, ὁ ποιμαίνων ἐν τοῖς κρίνοις...»»

Από το «Άσμα Ασμάτων» βέβαια τα φιλιά στα χείλη του «αδελφιδού» μου, αυτού που «βόσκει το κοπάδι του στα κρίνα»

όπως και

κι οι αλεπουδίτσες οι μικρές που ήρθαν στο δικό μου αμπελώνα να μου φάνε τα σταφύλια...]

https://on.soundcloud.com/eyACsTT1LPMoSHi7Np

MmeKastell · Σονετο Της Αλεπούς

ΓΗΤΕΙΑ της ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΥ από την 'Πόρτα Της Ληνώς'

από την Πόρτα Της Ληνώς μου

'A Writer’s Life' by Daphne Chronopoulou

 

Daphne Chronopoulou

 

A Writer’s Life

 

To drink

To think

Find clue and link

That is a writer s life;

No glossy mink

Or shocking pink

But drugs and mental strife.

To love 

To rove

And hand in glove 

To live with pen and knife.

                                          Kastellakia, circa 2002

 

First public appearance 2002 at:

Πεζογραφία, Ποίηση, Θέατρο

https://poihtikakailogotexnikaanalogia.blogspot.com/2015/06/11112004-2005.html

 

«Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού» ν' ανοίγουνε για σένα

 

8 προς 9 Νοεμβρίου είναι η επέτειός μας,

η νύχτα που ο Κύριος Kastell κι εγώ γνωριστήκαμε―με τη βιβλική έννοια, διότι με την κοινωνική ήμασταν ήδη γνωστοί αφού κινούμασταν στους ίδιους κύκλους― κι από τότε είμαστε μαζί ως τώρα.

 

8 Νοεμβρίου, αγία ημέρα της σύναξης αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών αγίων ασωμάτων και ουρανίων Ταγμάτων, ημέρα της Αεροπορίας κι όλων των ιπταμένων (είπαμε: σωμάτων κι ασωμάτων), βρεθήκαμε τυχαία στο Λούκι*, της οδού Χάριτος, μπαρ φίλων που πλέον απαθανατίστηκε στο γνωστό τραγούδι. Τυχαία βρεθήκαμε κι όταν έκλεινε τον κάλεσα να συνεχίσουμε τη βραδιά στο Κόκκινο Δωμάτιο, το δωμάτιο που κρατούσα πλάι στο σπίτι του πατέρα μου με τον οποίο ζούσα τότε.

Δεν κοιμηθήκαμε εννοείται και το πρωί ο Κύριος  Kastell είχε να πάει στο PopEleven των Αδελφών Φαληρέα όπου εργαζόταν, υπεύθυνος εισαγωγής και πωλήσεων για τον τομέα «ξένης» μουσικής που ακόμα λατρεύει.

Το ότι περπάτησα μαζί του ως εκεί αντί να μείνω να ξεκουραστώ, σήμερα, μετά από δεκαετίες λέει κάτι για το δέσιμο που επακολούθησε. Μα τότε ακόμα, με τη ζωή να ανοίγεται μπροστά μας φαινομενικά απέραντη, αυτό δεν πήρε κι ούτε ήθελα να πάρει καμιά συμβολική σημασία. Απλώς, τον συνόδεψα σε ένα δεκάλεπτο περίπατο στον Περιφερειακό Λυκαβηττού, μέσα από τη Δεξαμενή ως τη Σκουφά που αποχαιρετιστήκαμε αμήχανα, όπως κάνουν οι νέοι μετά από μια νύχτα sex και κουβέντας.

 

Είχε πάει 9 Νοεμβρίου. 

Ημέρα που 10 χρόνια μετά έπεσε το τείχος του Βερολίνου επανενώνοντας τη Γερμανία, Ανατολή και Δύση.

 

9 Νοεμβρίου γιορτάζουμε. Διότι 9 είχε πάει όταν με συνόδεψε στο Κόκκινο Δωμάτιο.

 

  Κάπου υπάρχει κι ένα ποίημά μου επετειακό,

Κι αν έχετε «Τα Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού» αναγνωρίζετε ίσως ότι είναι ένα βιβλίο μου εμπνευσμένο στη σχέση μας αυτή την ισόβια όπως την έβλεπα τα πρώτα χρόνια που ζήσαμε μαζί.

 

Από τότε άλλαξαν πολλά και τίποτε. Οι ίδιοι είμαστε μα άλλοι. Οι αναμνήσεις πια δε με χαροποιούν μα συχνά με βαραίνουν μα αν κάτι μένει είναι η απέραντη αγάπη κι η εκτίμηση, ο θαυμασμός (ναι ακόμα) σε βαθμό λατρείας αλλά και η εγωιστική χαρά για τον τρόπο που μου φέρεται ως σήμερα- με μια λεπτότητα που τον χαρακτηρίζει, τη λεπτή ευγένεια που άλλοι μεταχειρίζονται μόνο στην αρχή.

 

Χρόνια μας Πολλά

κι ίδια κι απαράλλακτα!!

 

*Το γνωστό τραγούδι γράφτηκε για τη φίλη μας Ρενέ που δε ζει πια, μια κοπέλα εκπάγλου καλλονής που οι σχέσεις της με μουσικούς (αλλά όχι με τους αδελφούς Κατσιμίχα ή το Νίκο Ζιώγαλα που δούλευε τότε στο μαγαζί) άφησαν εποχή και μνήμες.

Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας ~ ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟ ΛΟΥΚΙ https://www.youtube.com/watch?v=4HdmNPoxZUI

Σονέτο ‘Της Χήρας’ από ‘Τα 40 Του Θανάτου’ μου

«.....

επειδή η αγάπη δε μετριέται με το ζύγι

και πάντα όταν τελειώσει μοιάζει λίγη.»

Το σονέτο ‘Της Χήρας’ από ‘Τα 40 Του Θανάτου’ μου.

 

Εις μνήμην #21Ιουλίου #Internationalrememberanceday #nomoredeaths #21July

 

21 Ιουλίου πενθούμε νεκρούς φίλους που χάσαμε από χρήση ουσιών (και αλκοόλ).
Στη μνήμη τους δύο (από τα πολλά μου) ποιήματα 

για εκείνους που χάσαμε μα δεν ξεχάσαμε, 

την άσπρη παπαρούνα (Μήκων η Υπνοφόρος, Papaver Somniferum, είναι η λευκή παπαρούνα που το ρετσίνι της είναι το όπιο, δάκρυ της Αφροδίτης το έλεγαν, από το οποίο χημικά παράγονται η μορφίνη, η ηρωίνη, η κοδεΐνη κ.α. παυσίπονα και παυσίλυπα)
       και την Κοκαΐνη που, 

όπως έχουμε πει, 

τόσα μάς δίνουν και τόσα μας παίρνουν.

 

Από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου, 

Εκδόσεις Γαβριηλίδης

__________________

Για 21η Ιουλίου:

21/7 Ημέρα Μνήμης― θυμάμαι νεκρούς φίλους  https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2014/07/217.html

Όταν πεθαίνει ένας από εμάς..  https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2016/07/internationalrememberanceday.html

'Τα ελληνικά τσιγάρα δεν προκαλούν καρκίνο'― 21ης Ιουλίου Μνημόσυνο 

 https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2017/07/21-internationalrememberanceday.html

______________________

hashtags

#21Ιουλίου #Internationalrememberanceday #nomoredeaths #21July

H Πόρτα Της Ληνώς (ηχητικό- ανάγνωση)

 

Ακούτε με κλικ στο σύνδεσμο: https://soundcloud.com/mmekastell/sets/hhzshrexyoyj

                                  ή από εδώ με κλικ στο βελάκι κάτω:

MmeKastell · Η Πόρτα Της Ληνώς της Δάφνης Χρονοπούλου

Το Σκάκι _ από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου

 

θανάτω πάντες οφειλόμεθα...

ΤΟ ΣΚΑΚΙ

Σα Σεχραζάντ που το χαμό της κάθε αυγή τον αναβάλλει

κάνοντας το Σουλτάνο να τη θέλει πάλι

γι’ άλλη μιά νύχτα παραμύθια να του πει, 

έτσι ο καθένας μας το αιώνιο αυτό το σκάκι 

το παίζει με το Θάνατο από παιδάκι.

 

Kυκλώνουνε το σπίτι οι στρατιές των πεθαμένων 

και μου ζητούν να τους ακολουθήσω
μα στη σκακιέρα κολλημένη λέω: «θα καθυστερήσω, 

θα έχετε φύγει ώσπου να ετοιμαστώ».

Xτυπούν διακριτικά και μου φωνάζουν

πως όσα ζω σ’ αυτούς όνειρο μοιάζουν

και πως ο πόνος μου είναι δυστυχία περιττή.

 

Μα κι αν ο Θάνατος θα την κερδίσει την παρτίδα, 

αναβολή της ήττας είναι η δική μου ελπίδα.

__________________________________________

από ‘Τα 40 Του Θανάτου’- Εκδόσεις Γαβριηλίδης