Έκθεση: Μυκονιάτες εικονογράφοι και βιβλία της Μυκόνου

 

Έκθεση εικαστικών και βιβλίων Μυκόνου ανοίγει απόψε  7 Οκτωβρίου στη Μύκονο.

Κι εγώ εκεί, με την Πόρτα Της Ληνώς μου, ποίησή μου εμπνευσμένη από τη ζωή μου στο νησί και εικονογραφημένη με μια θαυμάσια φωτογραφία της Πόρτας της Ληνώς, προσφορά του φίλου και σπουδαίου φωτογράφου PierreCouteau.

 

Πολλές και πολλοί οι ντόπιοι καλλιτέχνες

Και θα χαρώ να σας δω

Να τιμήσουμε και να θυμηθούμε των νησί όπως το αγαπάμε,

Νησί της Τέχνης, του σεβασμού του Άλλου και του αλλούτερου και της ελευθερίας.

 

Όσοι πιστοί προσέλθετε!

Από 7 ως 16 Οκτωβρίου

Κι 8:30 μμ απόψε εγκαίνια-  στην Αίθουσα Δημοτικής Πινακοθήκης Μυκόνου στο Ματογιάννι (οδός Καλογερά).

 

Μέρος των εδσόδων από την πώληση των έργων μας διατίθεται για φιλανθρωπικό σκοπό, την ενίσχυση του συλλόγου ‘Ανεμόμυλοι’.

Μαρίνα Πετρή

«Η εικονογράφηση ενός συγγραφικού έργου, μιας ποιητικής συλλογής είναι μια πρόκληση. Πολλές φορές, αν όχι πάντα, διαβάζοντας, μου ανοίγονται εικόνες ενός κόσμου άγνωστου μέχρι πρότινος, που αν η συγκυρία το φέρει και συνυπάρξουν αρμονικά, δημιουργεί την αίσθηση του ολόκληρου.» γράφει σαν απολογισμό για την έκθεση 20 δημιουργών όπου το έργο συγγραφέων της Μυκόνου προκαλεί τον χρωστήρα των εικονογράφων συμπατριωτών τους η Τζωρτζίνα Αρμακόλα . Πρόκειται για μια πρωτότυπη έκθεση με έργα των εικονογράφων και βιβλίων, ποίησης, πεζογραφίας, ιστορίας, παράδοσης , θεματικών φωτογραφικών λευκωμάτων και ημερολογίων, ταινίες μικρού μήκους και παιδικά βιβλία από 20 ενεργούς καλλιτέχνες του νησιού που δέχτηκαν να συμμετάσχουν και όσες οι συγγραφείς επέτρεψαν την έκθεση των εικονογραφήσεών τους. Εγκαινιάζεται την Παρασκευή στις 7 Οκτωβρίου 22 στις κεντρικές αίθουσες εκθέσεων των οδών Ματογιάννι και Καλογερά στη Μύκονο – Δημοτικής Πινακοθήκης Μυκόνου ώρα 8.30 το απόγευμα. Η έκθεση διαρκεί από 7 μέχρι 16 Οκτωβρίου με ωράριο, από 11.00 μέχρι 14.00 και από 20.30 μέχρι και 23.00 καθημερινά. Με την οργάνωση της Μαρίνας Πετρή και αιγίδα του φορέα «Οι Ανεμόμυλοι- Πολιτιστικός Παραδοσιακός Χορευτικός Σύλλογος Μυκόνου», με χορηγούς τον ομώνυμο σύλλογο και τις εκδόσεις Μυκόνιο Φως.

Στην σύγχρονη ποίηση, διαπραγματεύονται θέματα του Έρωτα, του θάνατο, ερωτήματα της προσωπικής μας ύπαρξης και του κόσμου, η Πανωραία Γαλατά, η Πανωραία Ελίζαμπεθ Γαλατά ( Αγγλόγλωσση ), Δάφνη Χρονοπούλου και η Μαρίνα Πετρή. Στο μυθιστόρημα ο Βασίλης Λογοθέτης και η Αριάννα Αραμπατζή φέρνουν την χαμένη μνήμη του Ελληνικού μακρινού ή κοντινού παρελθόντος σκιαγραφώντας τις δράσεις των ηρώων τους, με την γεύση του νόστου των νησιών του Αιγαίου και των χαμένων πατρίδων, σέ ένα πολυχρονικό ιστορικό σκηνικό από την ανατολή στη δύση με το μέσο τους την Ελλάδα σε ανατρεπτικές περιπέτειες και εκβάσεις. Μια σειρά παιδικών παραμυθιών, ιστοριογρφημένων και θρυλοπαρμένων παιδικών βιβλίων, μαρτυρά την προσφορά των συγγραφέων να δώσουν το στίγμα του παρελθόντος και του παρόντος του νησιού στις νέες γενεές. Ιστορίες πειρατών, στοιχειών της παράδοσης του φυτικού, ζωικού Βασίλειου και καιρικών φαινομένων της Μυκόνου, ανθρωποποιούνται, συγκρούονται και συμμαχούν για το καλό του τόπου από την Δήμητρα Νάζου, την Αδριανή Γεροντή, την Μαργαρίτα Ζαχαρία Κιούση και Μαρίνα Πετρή, διασώζουν τις προφορικές παραδώσεις του τόπου. Η ιστορικά αποδεδειγμένη θρησκευόμενη ζωή του νησιού μεταφέρετε από την πένα του πρωτοπρεσβύτερου Πέτρου Μαγαγκού όπως του νεομάρτυρα της Μυκόνου Εμμανουήλ ο Κρις, την καταγραφή των ενοριών και εκκλησιών της Χώρας και άλλα μελετήματα. Η καθημερινότητα ή η σκηνοθετημένο το παρελθόν των αρχαίων θεοτήτων και μυθικών προσώπων αποθανατίζεται με ενδεικτικά κείμενα σε λευκώματα φωτογραφιών των Lianne Vorreas και Πανωραίας Γαλατά. Ο χρόνος σφραγίζεται με συμβολικά ή ιστορικά, θεματικά ημερολόγια του Συλλόγου. Δύο βραβευμένες ταινίες της για τα φόβητρα- ξωτικά της Μυκόνου και αγροτικής ζωής της Αλεξάνδρας Σταυροπούλου πλέκουν την συγγραφή σεναρίου στα κινούμενα έργα . Οι εικονογράφοι Αριάννα Αραμπατζή, Τζωτζίνα Αρμακόλα , Leanne Vorrias, Πανωραία Γαλατά , Πανωραία Ελισάβεθ Γαλατά, Γεροντή Ιωάννα, Εύα Γρυπάρη, Βάνα Λογοθέτη, Κατερίνα Μαντίδου, Μάκης Μοράκης, Μαρίνα Πετρή, Ιωάννα Χειμωνά, δίνουν το εικαστικό στίγμα των εκδόσεων με ανάλογες γραφές ρεαλισμού, μοντερνισμού, από ζωγραφικά και digital έργα κάνουν το γενικό σύνολο της έκθεσης ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Μέρος των εσόδων της έκθεσης βιβλίου θα διατεθεί από τον σύλλογο Ανεμόμυλοι σε φιλανθρωπικό σκοπό για την διάσωση του Μυκονιάτικου πολιτισμού. Περισσότερες πληροφορίες Τηλ. 6978064528.

________________________________________

ΚΔΕΠΑΜ - Κοινωφελής Δημοτική Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Μυκόνου http://www.kdepam.gr/

Οι Ανεμόμυλοι- Πολιτιστικός Παραδοσιακός Χορευτικός Σύλλογος Μυκόνου

https://www.facebook.com/anemomyloimykonos

Lilly Kristensen -exhibition (in english/ ελληνικά)

Exhibition opening 1 September 2020

Kdeppam Matoyiannia

by Daphne Chronopoulou

LILLY KRISTENSEN

(1933-2001)

For many years, spinning wool in her hand wheel, there was a black-clad old widow sitting next to the entrance door at Vienoula’s shop at the end of Matogianni before the Three Wells. Tourists would enter with a “good morning”, or “sorry” and “pardon”, for accidentally bumping on her, before realizing that she was a doll, a work of art by Lilly Kristensen whose eye for detail made her capture and save Mykonos as it was at that particular moment in history just before major socioeconomic changes wiped out the old way of life.

 

She was born in Jutland, Denmark, in 1933. She studied at the Fine Arts School in Copenhagen and continued with a four-year scholarship at Saint Martin’s in London where she lived for five years.

Visiting Greece for a holiday, in 1960, she fell in love with the country, the island of Mykonos and the Mexican painter Luis Orozco. They married, had two sons, built a house respecting the local architecture, and the island became the main theme of their Art.

 

Well known is Lilly's use of strings of wool and small pieces of traditional 'hyphanta' (the textiles hand woven by the local women in house looms) with which she created her characteristic unique collages; compositions of everyday life scenes or landscapes so detailed that narrow streets, churches and houses are easily recognized. With those same woven rags she used to make toys for her boys to play, but those amazing creations slipped out of the children's world and became collectables circulating as "objects d' art". Greengrocers in straw hats riding between their hampers on donkeys' backs, smiling octopuses, fishermen with rolled up pants and captain's cap; everyday figures or strange animals, in toy size some and others in real life dimensions like the old lady in black seated at the entrance of Vgenoula’s shop eternally spinning her wool and confusing passersby. 

With two small children fighting to take her away from her easel, she found it hard to concentrate on oil painting while stained little fingers would leave colour marks on walls and the boys’ faces. 

Her friends were impressed by her hand made Christmas cards, collages of her drawings coloured with layers of small pieces of the old hand-woven textiles she collected locally and on her travels all over Greece. And that’s how it started, how she developed her own unique Art, combining the Scandinavian collage tradition to paint Greece with it’ s own ‘words’. Greece is both her subject and her raw material while the used home-made textiles become the language of this three-dimensional narrative of the place and the people, a tale told by the ‘hyphanta’, the vey rags, woven and used in the lives described.

 

“Wool collages” she named her work at exhibition catalogues. Studying now the body of her work as a whole, we can see how it evolved into her own unique Art. “Every detail, even the eyebrows, must be made of wool”, she said in an interview. Like the tiny candles glowing in a church altar that only by observing close enough we may notice that they are not painted but glued, tiny dark yellow lines of thread are just twisted so at the top to look like little flames. All these restrictive rules, technical challenges she set on herself, instead of discouraging her, it seems that they provided an outlet to her very characteristic love of detail, a strife for precision as the only truth. Therefore, the skies may be coloured in an expressionistic red, but small rags of all sorts of handmade fabrics, threads of every density, scraps local tailors saved for her, are glued on her original sketch, in many colours and layers, forming  the shapes of buildings in the sunset or animals walking uphill on a dry stream that now is a road, or the ever present wind-beaten eucalyptus trees. They are saved there exactly as they were, defined not by place only, but by time also, like the wooden shutter that was replaced right at that time or the iron square that covered the dry well that some foreign guest had painted brownish red the year.

 

After her divorce, Lilly moved with the boys to Boston, a city recommended by friends for the quality of the state schools. While in the U.S.A. she exhibited her work in Massachusetts and California.

The last cycle of her life was painful but she coped with her pain stoically fighting it with her very own dry and bitter sense of humor. She lived with cancer for many years, a disease  to which as a child she had lost her mother and years later her sister too. 

Returning to Greece four years later, she bought a house in Tinos, where, seeking peace and quiet, she spent the summer months until health problems brought her back to Denmark where she converted her father’s farm into an Art gallery and kept on painting and drawing until the end

 

In Lilly Kristensen's work, with her meticulous regard to detail, we see depicted the Mykonos that inspired her, the land and way of life that mesmerized her so that she left country, family and possible career and became part of this island's history. She narrates a past common ground and through her gaze we learn to recognize what still attracts to Mykonos, points of reference that unite us to the land we’ve grown to love.

__________________________________________________

Μύκονος, αφιέρωμα στη Lilly Kristensen- 1933-2001

Είναι μεγάλη τιμή και χαρά για μένα που η ΚΔΕΠΠΑΜ κι ο Jason Orozco μου ζήτησαν να γράψω τα κείμενα που συνοδεύουν τη μεγάλη έκθεση της Lilly Kristensen, μιας σπουδαίας ζωγράφου που πρόλαβα να γνωρίσω όταν πρωτοεγκαταστάθηκα στη Μύκονο κι έτυχε να είμαστε και γειτόνισσες.

Η έκθεση ανοίγει 1^η Σεπτεμβρίου και συστήνω βεβαίως. Ακολουθεί η πρόσκληση με το  κείμενό μου.

Δημοτική Πινακοθήκη Μύκονου

Εικαστικό αφιέρωμα 2020: Lilly Kristensen (1933-2001)

1-10 Σεπτεμβρίου Αίθουσα Ματογιάννια

Στην Δανέζα ζωγράφο Λίλλυ Κρίστενσεν που έζησε ένα μεγάλο μέρος της ζώης στην Μύκονο και την αποτύπωσε με μοναδικό τρόπο μέσα από τα κολάζ της αφορά φέτος το εικαστικό αφιέρωμα της Δημοτικής Μυκόνου. Κυρίως κολάζ από ύφασμα αλλά και λάδια και σχέδια θα εκτεθούν στην αίθουσα Ματογιάννι το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου.

Κείμενο της Δάφνης Χρονοπούλου για τον κατάλογο που θα συνοδέψει την έκθεση:

ΛΙΛΛΥ ΚΡΙΣΤΕΝΣΕΝ

(1933-2001)

Για χρόνια πολλά μια μαυροτσεμπερού γριά καθόταν κι έγνεθε στην πόρτα της στο τέρμα του Ματογιαννιού, δεξιά πριν τα Τρία Πηγάδια. Έμπαιναν οι τουρίστες να ψωνίσουν στο μαγαζί και την καλημέριζαν ή της ζητούσαν 'σόρυ' και 'παρντόν' αν κατά λάθος τη σκουντούσαν. Κι ύστερα καταλάβαιναν πως ήταν κούκλα, έργο της Λίλλυς Κρίστενσεν που, με άφατο σεβασμό στη λεπτομέρεια, ανασυνθέτουν τη Μύκονο όπως είδαν το νησί τα νεανικά, μα εικαστικά σπουδαγμένα της μάτια, πριν τις μεγάλες αλλαγές που ακολούθησαν.

 

Γεννήθηκε το 1933 στο Γιούτλαντ της Δανίας. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Κοπεγχάγης και συνέχισε με τετραετή υποτροφία στο St.Martin's School στο Λονδίνο όπου έζησε πέντε χρόνια.

Το 1960 ταξίδεψε στην Ελλάδα για διακοπές και ερωτεύτηκε την χώρα, τη Μύκονο και το Μεξικάνο ζωγράφο Λούις Ορόζκο. Παντρεύτηκαν, έκαναν δύο γιους, έχτισαν με σεβασμό στην παράδοση και το νόμο κι έγινε το νησί θέμα των έργων τους.

 

Έγινε γνωστή για τα ιδιότυπα εντελώς χαρακτηριστικά υφασμάτινα κολλάζ της, συνθέσεις τοπίων, ή σκηνών τής καθημερινής ζωής. Επίσης από ύφασματα έφτιαχνε στα παιδιά της παιχνίδια που δραπέτευσαν από το παιδικό δωμάτιο κι έγιναν ανάρπαστα Αντικείμενα Τέχνης. Γαϊδουράκια φορτωμένα καλάθια και το μανάβη με ψαθάκι στο σαμάρι με το χράμι του, χταπόδια γελαστά, ψαράδες με σηκωμένα μπατζάκια και τραγιάσκα καπετάνιου, άλλα μικρά σα κούκλες παιδικές άλλα σε μέγεθος φυσικό σαν τη μαυροντυμένη κλώστρια που έμοιαζε ζωντανή στης Βγενούλας το μαγαζί.

 

Με δυο μικρά παιδιά που τραβούσαν την προσοχή της μακριά από το καβαλέτο δυσκολευόταν να αφοσιωθεί στη ζωγραφική, ενώ χρωματιστές δαχτυλιές λέκιαζαν τους τοίχους και τα προσωπάκια των μικρών. Για τα Χριστούγεννα έφτιαχνε για φίλους κάρτες κολλάζ, σχέδιά της χρωματισμένα με κομματάκια από παλιά υφάσματα που έσωζε στο νησί και στα ταξίδια της. Κι από εκεί ξεκίνησε κι ανέπτυξε τη δική της εκδοχή της σκανδιναϋικής παράδοσης των κολλάζ με υλικό όμως την Ελλάδα, ως θέμα και πρώτη ύλη της, χρησιμοποιώντας τα υφαντά ως «γλώσσα» για να αφηγηθεί τρισδιάστατα τον τόπο και τους ανθρώπους, χρησιμοποιώντας μόνο δικές τους λέξεις και μπογιές, τις υφαντές και πολυφορεμένες. 

‘Κολλάζ μαλλιού’ τα ονόμαζε στις διάφορες εκθέσεις και, μελετώντας το σύνολο του έργου της βλέπουμε να εξελίσσεται αυτή η εντελώς δική της, η μοναδική τεχνοτροπία κατά την οποία, όπως είπε σε μια συνέντευξη «κάθε λεπτομέρεια πρέπει να είναι από μαλλί, ακόμα και τα φρύδια». Όπως τα μικροσκοπικά κεράκια που βλέπουμε να λάμπουν αναμμένα στο ιερό μιας εκκλησίας και μόνο από πολύ κοντά θα διαπιστώσουμε ότι δεν είναι ζωγραφιστά αλλά κολλημένα, σκουροκίτρινα νήματα που, ίσα-ίσα όσο πρέπει στριμμένα στην κορυφή, γίνονται φλόγες. Αυτοί οι κανόνες, οι τεχνικές προκλήσεις που η ίδια έθεσε στον εαυτό της, φαίνεται ότι, αντί να τη σταματούν, σα να έδιναν διέξοδο στην πολύ χαρακτηριστική της επιδίωξη της ακρίβειας ως μόνης αλήθειας. Έτσι, μπορεί οι ουρανοί να γίνονται εξπρεσιονιστικά κατακόκκινοι αλλά πάνω στο αρχικό της σκίτσο, κολλημένα σε χρώματα αμέτρητα και σε αλλεπάλληλες σειρές, τα κομμάτια από χειροποίητα υφαντά κάθε είδους, κλωστές κάθε πυκνότητας και κουρέλια που της μάζευαν οι ράφτες, διαγράφονται ανάγλυφοι οι όγκοι των κτιρίων στο ηλιοβασίλεμα, ζώων στην ανηφόρα ή ανεμοδαρμένων ευκαλύπτων, κι είναι ακριβώς όπως τα θυμόμαστε και προσδιορίσιμα όχι μόνο στον τόπο αλλά και στο χρόνο όπως εκείνο το παντζούρι που τότε ακριβώς αλλάχτηκε ή το τσίγκινο σκέπασμα του ξεροπήγαδου που εκείνη μόνο τη χρονιά ένας νοικάρης του είχε βάψει καφεκόκκινο.

 

 

Μετά το διαζύγιο η Λίλλυ μετακόμισε για 4 χρόνια στη Βοστόνη, κυρίως λόγω των καλών σχολείων για τα παιδιά. Εκεί έκανε εκθέσεις στη Μασσαχουσέττη και την Καλιφόρνια κι άφησε πολλά έργα πίσω της.

Ο τελευταίος κύκλος της ζωής της ήταν επίπονος μα τον αντιμετώπισε με τη στωικότητα και το ιδιαίτερα δικό της στεγνό λίγο πικρό χιούμορ. Τη βασάνισε ο καρκίνος, η αρρώστια που της στέρησε τη μητέρα της στα δώδεκα όταν έγινε εκείνη μάνα για τα δυό αδέλφια της απ' τα οποία, αργότερα, μεγάλη πια, ο καρκίνος πήρε και τη μικρότερη αδελφή της.

Όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα για να αποφεύγει την κίνηση περνούσε τα καλοκαίρια στο σπίτι της στην Καρδιανή της Τήνου, ώσπου στο τέλος πια, αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Δανία όπου μετέτρεψε σε γκαλερί τη φάρμα που είχε από τον πατέρα της και συνέχισε να ζωγραφίζει ως το τέλος.

Η Λίλλυ Κρίστενσεν είναι κομμάτι της Ιστορίας του νησιού, το βλέμμα της αποτυπωμένο στην Τέχνη της μάς άνοιξε ορίζοντες που παραμένουν ανοιχτοί, φώτισε πλευρές που ίσως μας ξέφευγαν και μας δίδαξε πώς να κοιτάξουμε για να βρούμε εκείνα τα κοινά μας που ακόμα προσελκύουν και μάς ενώνουν στον τόπο αυτό που τόσο αγάπησε.

 

 

________________

_________________________________________________________

Kdeppam Mykonos
video https://youtu.be/I1TT5_fp5l4

Μύκονος, αφιέρωμα στη Lilly Kristensen- 1933-2001

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2020/08/lilly-kristensen-1933-2001.html

Οι Χάρτες Του Nicholas Liber

Κάθε χαρτογράφηση είναι ιδιοτελής και υποκειμενική, το γνωρίζουν χαρτογράφοι, αρχιτέκτονες και ανθρωπολόγοι. Χρηματοδότες, αποικιοκράτες και εθνάρχες γεωγραφούν επανατοποθετώντας τα σύνορα των παλιών μας κόσμων. Με συνθήκες, διαβουλεύσεις και πιέσεις θέτουν όρια κίνησης και διακίνησης που η Τέχνη μόνο ξεπερνά, ακυρώνοντας συνθήκες δια των ανύπαρκτων και ανυπόστατων ορίων της φαντασίας.

       Oι χάρτες του Nicholas Liber είναι παγκόσμιοι και πολυπολιτισμικοί. Οι επινοημένοι του τόποι, αυθαίρετα υποκειμενικοί, καταδεικνύουν την υποτιθέμενη αντικειμενικότητα κρατικών, εθνικών και ιμπεριαλιστικών ορισμών. Ανατρεπτικοί κι αντιπολεμικοί, ειρωνεύονται σύνορα και σωβινισμούς υποδεικνύοντας πως υπάρχουν κι άλλες μη πεπατημένες ατραποί για να περιηγηθούμε τον απέραντο κόσμο της Φαντασίας στον οποίο τα πλούσιά του χρώματα και οι ανάγλυφες επιφάνειες μας καλούν.

XΑΡΤΕΣ

Σε χώρο και σε χρόνο

τα τοπία ταξιδεύουν.

Τόποι και τρόποι μας,

χώρος και χώρες

ενώνουν και χωρίζουν

διαχωρίζουν

χωριανούς και χωραΐτες και πολίτες,

συντοπίτες, εντοπίους,

ντόπιους, ντόπια,

ξένους και αποξενωμένους κι αφιλόξενους.

Εμείς περνούμε

και οι τόποι μένουν

σαν τις εικόνες

των παραθύρων οχημάτων εν κινήσει

των βαγονιών ή των αεροπλάνων.

Εμείς περνούμε

και οι τόποι φεύγουν

σαν τις εικόνες

μέσα από ταχύπλοο

σαν από χθες, σαν από αλλού, σαν τότε.

Χάρτες χαρτιά

και κάρτες

Χάρτες οριστικοί

και περιοριστικοί

επιτραπέζιοι, επιτοίχιοι,

της τσέπης χάρτες.

Χάρτες παλιοί, κρυφοί, πολύτιμοι,

πλάνα ζωής, δημιουργίας και δράσης.

Χάρτες του αλλού, του τότε και του αύριο,

της μνήμης της συλλογικής

της περισυλλογής

και της προσωπικής ανάμνησης.

Χάρτες πορείας και Αεροπορίας.

Πολεμικοί και παιδικοί και σχολικοί.

Με μια πυξίδα,

μια βαλίτσα στο χαρτί

κι ένα μολύβι σα γαρίφαλο στ' αυτί.

Και Χρώμα.

Χρώμα του κόσμου μας και του Απείρου,

χρώμα καλοκαιριού,

της νύχτας που δεν ήρθε,

του ταξιδιώτη που έρχεται,

του χθες και του προχθές

του πότε φεύγεις και του τότε που.

Χρώμα για χώμα

τόπος τρόπος.

Χάρτες τουριστικοί και διαφημιστικοί

του εμπορίου και του δουλεμπορίου,

της Ιστορίας,

της ομολογίας, της διαδήλωσης.

Χάρτες της Δήλωσης,

του πέρασα κι εγώ από 'δω,

του πάμε εκεί,

του φύγαμε, του πήγαμε.

Χάρτες ανάγλυφοι για αφή

και επαφή

με ορατά κι αόρατα

με τα βουνά, με τα νερά

και με τους δρόμους για άλλα.

Χάρτες για πάμε και πού πας

Χάρτες του μου έλειψες.

Χάρτες των ουρανών

Χάρτες των ουρανίων σωμάτων κι εννοιών,

αστρονομικοί και αστρολογικοί,

Χάρτες της Μοίρας.

Του στερεώματος μεγάλοι και ακριβείς

―να μη χαθούμε―,

του σύμπαντος, του σήματος.

Του μέλλοντός μας και του πού το πας,

Χάρτες Μαντείας και Μαγείας

κι αλχημιστικοί

με συνταγές, με προσταγές

με οδηγίες. Χάρτες.

Χάρτες πολιτικοί

και γεωφυσικοί

με το μαλλί, με το μετάξι, το σιτάρι,

τις πέστροφες, τον τόνο, το χαβιάρι.

Χάρτες θαλασσινοί

ωκεανοπλοϊκοί ή ακτοπλοϊκοί

με υφάλους και σκοπέλους

βάθη σε μίλια και γοργόνες στ' ανοιχτά.

Και φάλαινες και φώκιες και παλίρροιες,

τα ρεύματα ωκεανών

ωφέλιμα, τρομακτικά,

αόρατα, θανατηφόρα κι ευεργετικά.

Χάρτες των ναυτικών,

Χάρτες ακτών, διαύλων, αβαθών και φάρων,

Χάρτες με τα ναυάγια και τα ορατά χωριά

και πόλεις, τελωνεία, λαζαρέτα

και καραντίνες

και νησιά λεπρών, τρελών,

νησιά εξορίας.

Χάρτες της Εφορίας

Χάρτες των Αντικειμενικών

των αξιών της γης και των δικαιωμάτων,

Χάρτες του ύψους των κτιρίων

Χάρτες των νερών

των πηγαδιών και των σωλήνων Χάρτες

υδραυλικοί.

Αποχετευτικοί, δικτύων υπογείων

και εκβολών των ποταμών,

Χάρτες Λυμάτων, Χάρτες λαγουμιών

των ανταρτών και των κλεφτών,

των αποκλήρων Χάρτες.

Χάρτες πολεοδομικοί

των λεωφόρων, των μπουλβάρ

και των οδών,

Χάρτες διόδων και εξόδων

των διοδίων και των δερβενίων

των γεφυριών, των περασμάτων,

των τειχών.

Χάρτες γενετικοί

των διαφορών και των ομοιοτήτων

Χάρτες φυλών, ξεπερασμένοι Χάρτες.

Χάρτες τω γονιδίων και του γονιδιώματος

Χάρτες μορίων, ατόμων και ιών,

ασθενιών γενετικών

και επιδημιών.

Χάρτες ανάγλυφοι

Χάρτες παιδικοί, μακέτες-Χάρτες

ή γραμμικοί, ή σχολικοί

με ροζ βουνά και με παστέλ τις θάλασσες,

Χάρτες τυφλών στο i-phone

Χάρτες προφορικοί

και πληροφορικοί

σε GPS με μια γλυκιά φωνή,

Χάρτες αντίστροφοι

που αντί να οδηγούν μας καταγράφουν,

Χάρτες αρχεία,

Χάρτες κατασκοπικοί και δορυφορικοί.

Χάρτες σα λίστες

του εκεί θα φτάσω,

χάρτες ημερολογιακοί, αναμνηστικοί

του εκεί πήγαμε,

του δεν ξεχνώ, του θέλω πάλι.

Στρατιωτικοί του εδώ είμαστε

κι εκεί ο εχθρός

από 'κει ο ανεφοδιασμός κι εκεί ο κίνδυνος.

Χάρτες συμμαχικοί

και ενωτικοί, των Ομοσπονδιών

και των αξόνων,

αυτοκρατορικοί, ιμπεριαλιστικοί

μεγαλοπρέπειας, σιγουριάς και κύρους Χάρτες.

Λεπτομερείς

και αναλυτικοί, Χάρτες σε χρόνο.

Χάρτες εφήμεροι,

Χάρτες δρομολογίων,

εκπτώσεων.

Και πτώσεων

της οροφής διατηρητέων

ή κατεδαφιστέων λόγω σεισμών

και καταποντισμών.

Χάρτες κινδύνων. Χάρτες του μην πας,

του πρόσεχε, του φύγε πια.

Της Πυροσβεστικής κι Αεροπροστασίας,

Χάρτες δυτών και ναυαγοσωστών,

βυθών, λιμνών και κοίτης ποταμών.

Χάρτες των τόπων και των τρόπων μας,

γιατί στους Χάρτες

τα τοπία ταξιδεύουν

σε χώρες, σε χώρο και σε χρόνο

με τη ματιά,

το βλέμμα το προσωπικό

που ακυρώνει

που θολώνει επισημότητες

και σκοπιμότητες

κι αντλεί με συναισθήματα

αλήθειες άλλες πιο βαθιές

της Φαντασίας.

Χάρτες του ασυνειδήτου.

Χάρτες του υπερφυσικού.

Χάρτες για να ακολουθήσουμε αλήθειες ξένων.

Σε βιβλιοθήκες, τοίχους και συρτάρια,

σε Μουσεία και λεωφορεία,

πινακοθήκες νέες και παλιά βιβλία,

με ιδέες

οι τόποι ταξιδεύουν.

Οι τόποι τρέχουν

και εμείς περνούμε

μ΄ένα σακίδιο ναυτικό,

σάκο στρατιωτικό

πριγκιπικά μπαούλα,

μπόγους μπουλουκιών,

με φορτηγά, του δρόμου ή θαλασσινά,

με σκαλωσιές και ανυψωτικά

μ' ένα ποδήλατο καμιά φορά

σε χώρες, χώρο και σε χρόνο

εμείς περνούμε

ενώ τα τοπία μένουν.

Χάρτες με χρώμα και ψυχή

Χάρτες ιδιωτικοί

της εξουσίας και της Φαντασίας Χάρτες.

Χάρτες.

Ναι Χάρτες

γιατί οι τόποι φεύγουν.

Εμείς περνούμε

αλλά οι Χάρτες μένουν.

_______________________________________

 Το Ποίημα αυτό το έγραψα όσο ακόμα ήταν ζωντανός ο Nicholas Liber.

Σχεδιάζαμε μια έκθεση στην οποία σε κάθε χάρτη του θα αντιστοιχούσε ένα μέρος του ποιήματος. Δυστυχώς «ο άνθρωπος απλώς προτείνει, μα ένας παλαβός θεός αποφασίζει τι θα γίνει», όπως έλεγα σε ένα άλλο ποίημα, και μας πρόλαβε ο Θάνατος.

Το Ποίημα αυτό πρωτοδημοσιεύθηκε στο 17ο Φαρφουλά.

Τα έργα του Liber θα τα δείτε στο δικό του: http://nicholasliber.com

και στην Τρύπα της οποίας υπήρξαμε ΣυνερΓάτες.