«Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού» ν' ανοίγουνε για σένα

 

8 προς 9 Νοεμβρίου είναι η επέτειός μας,

η νύχτα που ο Κύριος Kastell κι εγώ γνωριστήκαμε―με τη βιβλική έννοια, διότι με την κοινωνική ήμασταν ήδη γνωστοί αφού κινούμασταν στους ίδιους κύκλους― κι από τότε είμαστε μαζί ως τώρα.

 

8 Νοεμβρίου, αγία ημέρα της σύναξης αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών αγίων ασωμάτων και ουρανίων Ταγμάτων, ημέρα της Αεροπορίας κι όλων των ιπταμένων (είπαμε: σωμάτων κι ασωμάτων), βρεθήκαμε τυχαία στο Λούκι*, της οδού Χάριτος, μπαρ φίλων που πλέον απαθανατίστηκε στο γνωστό τραγούδι. Τυχαία βρεθήκαμε κι όταν έκλεινε τον κάλεσα να συνεχίσουμε τη βραδιά στο Κόκκινο Δωμάτιο, το δωμάτιο που κρατούσα πλάι στο σπίτι του πατέρα μου με τον οποίο ζούσα τότε.

Δεν κοιμηθήκαμε εννοείται και το πρωί ο Κύριος  Kastell είχε να πάει στο PopEleven των Αδελφών Φαληρέα όπου εργαζόταν, υπεύθυνος εισαγωγής και πωλήσεων για τον τομέα «ξένης» μουσικής που ακόμα λατρεύει.

Το ότι περπάτησα μαζί του ως εκεί αντί να μείνω να ξεκουραστώ, σήμερα, μετά από δεκαετίες λέει κάτι για το δέσιμο που επακολούθησε. Μα τότε ακόμα, με τη ζωή να ανοίγεται μπροστά μας φαινομενικά απέραντη, αυτό δεν πήρε κι ούτε ήθελα να πάρει καμιά συμβολική σημασία. Απλώς, τον συνόδεψα σε ένα δεκάλεπτο περίπατο στον Περιφερειακό Λυκαβηττού, μέσα από τη Δεξαμενή ως τη Σκουφά που αποχαιρετιστήκαμε αμήχανα, όπως κάνουν οι νέοι μετά από μια νύχτα sex και κουβέντας.

 

Είχε πάει 9 Νοεμβρίου. 

Ημέρα που 10 χρόνια μετά έπεσε το τείχος του Βερολίνου επανενώνοντας τη Γερμανία, Ανατολή και Δύση.

 

9 Νοεμβρίου γιορτάζουμε. Διότι 9 είχε πάει όταν με συνόδεψε στο Κόκκινο Δωμάτιο.

 

  Κάπου υπάρχει κι ένα ποίημά μου επετειακό,

Κι αν έχετε «Τα Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού» αναγνωρίζετε ίσως ότι είναι ένα βιβλίο μου εμπνευσμένο στη σχέση μας αυτή την ισόβια όπως την έβλεπα τα πρώτα χρόνια που ζήσαμε μαζί.

 

Από τότε άλλαξαν πολλά και τίποτε. Οι ίδιοι είμαστε μα άλλοι. Οι αναμνήσεις πια δε με χαροποιούν μα συχνά με βαραίνουν μα αν κάτι μένει είναι η απέραντη αγάπη κι η εκτίμηση, ο θαυμασμός (ναι ακόμα) σε βαθμό λατρείας αλλά και η εγωιστική χαρά για τον τρόπο που μου φέρεται ως σήμερα- με μια λεπτότητα που τον χαρακτηρίζει, τη λεπτή ευγένεια που άλλοι μεταχειρίζονται μόνο στην αρχή.

 

Χρόνια μας Πολλά

κι ίδια κι απαράλλακτα!!

 

*Το γνωστό τραγούδι γράφτηκε για τη φίλη μας Ρενέ που δε ζει πια, μια κοπέλα εκπάγλου καλλονής που οι σχέσεις της με μουσικούς (αλλά όχι με τους αδελφούς Κατσιμίχα ή το Νίκο Ζιώγαλα που δούλευε τότε στο μαγαζί) άφησαν εποχή και μνήμες.

Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας ~ ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟ ΛΟΥΚΙ https://www.youtube.com/watch?v=4HdmNPoxZUI