Kάθε πουτάνα ήταν κάποτε παρθένα
κάθε γεράκι ήταν κάποτε αυγό
κι αυτά που µοιάζουν τώρα ραγισµένα
ήταν το τσόφλι που έσπασα, να βγω
στο δρόµο τον ατέλειωτο για να σε φτάσω
σε κόσµο άλλο ώσπου να’ρθεις να σε βρω.
Κάθε κηδεία ξεκινά µε µια γέννα
το κάθε πέλαγος τελειώνει σε µιά ακτή
κι αν τα ποτάµια µας περνούν χωράφια ξένα
και αν ο Χρόνος καιροφυλακτεί
θα είµαι πυξίδα πάντα εγώ για σένα,
σαν το χαλί που κρύβει την καταπακτή.
Μια καβάτζα σε κρυφό λιµάνι
όποτε ο νους σου αυτόν που ήσουν χάνει.
⌛
Από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου, Εκδόσεις Γαβριηλίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου