ΡΩΜΑΝΟΥ ΜΕΛΩΔΟΥ 5 [7-9 Σεπτεμβρίου 2001]

αφιερωμένο 
στην Ηλιοστάλακτη Βαβούλη
τη Γειτόνισσά μου και Φίλη .

Χάνεται ο κόσμος μας, πέφτουν τα κάστρα

το αγαπημένο πλοίο έπεσε σε ξέρα·

συντρίμμια οι αναμνήσεις, σβήσανε τ’ άστρα

με τα λαμπάκια σου που κάνανε τη νύχτα μέρα.

Φαντάσματα επιστρέφουμε στο γκρεμισμένο σπίτι

σα στοιχειωμένη η παλιά ζωή μας  κυνηγάει·

το δαχτυλίδι έπεσε στου ποταμού την κοίτη

και το νερό του χρόνου πίσω δε γυρνάει.

Mοιρολογούμε και πενθούμε, πια ξεριζωμένοι

πρόσφυγες που περιπλανιόμαστε στην ίδια πόλη·

κλαίγοντας τριγυρνάμε σα χαμένοι,

σαν τα πουλιά που χτυπηθήκαν από ασχέτου βόλι.

Πού είναι οι γέρικες ελιές κι οι φτέρες;

Πού είναι οι γάτες, η αλόη του παππού στη γλάστρα,

οι πόρτες μας που έτριζαν; Πού είναι οι μέρες

που έμοιαζαν ατέλειωτες και άπειρες σαν τ’ άστρα;

‘Σα να μη ζήσαμε ποτέ. Καλά που λείπεις’

είπες· καλά που δεν την είδα τη ζωή μας ισοπεδωμένη.

Aλλά με πνίγει ο λυγμός αυτής της λύπης

και η οργή που όσο κι αν πονάμε, μάρτυρας δε μένει

                                            από την τέχνη, την αγάπη, τη φιλία

                               όταν σταθούν ’μπρος στων αρχιτεκτόνων τη μανία.

___________________________________________________________________

Από: 'Τα 40 του Θανάτου', 

το βιβλίο που ετοιμάζω τώρα.

Στη Ρωμανού Μελωδού 5 ζήσαμε με τον Mr Kastell

χρόνια σα μέρες και μέρες σα χρόνια, με Τέχνη, όνειρα, παθιασμένη αγάπη, μεγάλες δυσκολίες και πίκρες που μοιραζόμασταν στον κοινό μας κήπο με την αγαπημένη μου (τότε) γειτόνισσα και (πάντα) φίλη Ηλιοστάλακτη Βαβούλη, μια γυναίκα μοναδική, προικισμένη με τη διακριτικότητα του ιδανικού γείτονα και τη στοργή του πιστού φίλου.

Ο πόνος μου που γκρεμίστηκε το αγαπημένο σπίτι έγινε πένθος βαρύ επειδή μαζί με τη γέρικη ελιά, τα κοτσύφια μου και τα θροΐσματα της ψηλής αχλαδιάς έχασα και τη συντροφικότητα και τη θαλπωρή μιας καθημερινότητας  που αν είχα παρόμοια εμπειρία νομίζω θα την έλεγα «οικογενειακή». 

Τη μετακόμιση τη βίωσα σα να ήταν  θάνατος ολόκληρης της μόνης «οικογένειας» που γνώρισα στη ζωή μου.

EIKONA

Μια από τις Νεκρές Φύσεις του Mr Kastell. To γραφείο μου, λουστραρισμένο κόκκινο με τα διάφορα λεξικά και το Petit Larousse της γιαγιάς μου που με συνόδευαν, απαραίτητα τότε στην προ Google εποχή.

Τον πίνακα, μαζί με πολλούς άλλους, τον έχω στον τοίχο του αθηναϊκού σπιτιού μας σήμερα και μου θυμίζει το παράθυρο που άνοιγε από πάνω του και τη θεία μου Ελευθερία (της οποίας η  μικροσκοπική φωτογραφία κρέμεται σήμερα στο γραφείο μου στη Μύκονο).