Καθώς ετοιμάζω τη νέα μου συμμετοχή
στο ποιητικό περιοδικό κύμα,που με μεράκι και οίστρο εκδίδουν ο ποιητής
Γιώργος Δάγλας και ο εικαστικός Άκανθος,μου επιτρέπεται πλέον να
δημοσιεύσω εδώ (στο blog των εκδοθέντων μου) το ποίημα (Επικήδειο
Βιο-Αυτο-Βιογράφημα) με το οποίο συμμετείχα στο προηγούμενο τεύχος και, ως
είθισται, περίμενα να περάσει λίγος χρόνος από την έκδοση πριν αναρτήσω διαδικτυακά.
Το
ποίημα για τη Holly Woodloan την αγαπημένη σταρ, ίνδαλμά μας, που τόσο επηρέασε την εφηβεία μου και μάς
ένωσε με τον παιδικό φίλο που μαζί εξελισσόμασταν στα πρώτα νιάτα, συνοδεύω, μετά το ποίημά μου, με το τραγούδι του Lou Reed το οποίο η Holly ενέπνευσε(τη βιογραφεί κι εκείνος), + σύνδεσμο προς ταινίες της + άλλα πολλά για εκείνην και από τον θρυλικό underground γόη (που αναφέρω κι εγώ στο ποίημα και ο
Lou Reed στο τραγούδι) το Joe Dallessandro, που σπιρούνιζε τότε τον
ερωτισμό μας σημαδεύοντας τα γούστα μας και που, από το δωμάτιο 403, μάς ανακοίνωσε
το θάνατό της πέρσι το Δεκέμβριο.
+ Παρουσίαση του πριοδικού από τον Φώντα Τρούσσα στο blog Δισκορυχείο + σύνδεσμο κοινωνικών δικτύων και παραγγελιών του περιοδικού κύμα, (κυκλοφορεί μόνο σε έντυπη έκδοση κι ανθολογούνται στις σελίδες τους μόνο άξια και φρέσκα έργα).
―Ο Joe Dallesandro ανακοινώνει το θάνατό της στη σελίδα του στοFacebook.
―Φωτογραφία γυρίσματος του Trash αναρτημένη πριν λίγες ώρες στο Facebook από τον Joe Dallesandro.
―Πρόσφατη έγχρωμη φωτογραφία της.
―Φιλμογραφία (από Wikipedia).
και
―'To Trash' στο οποίο κατέπληξε με το μικρό της ρόλο.
Kάπως άσχετο μα με έπιασε κρίση περιέργειας να μάθω πού πήγε το Oscar και με τι nominations που θα είχε ανταγωνισθεί το 1970 αν τα είχε καταφέρει ο Cukor. Αν ενδιαφέρεστε κι εσείς, ήταν η χρονιά του γλυκανάλατου "Love Story" για το οποίο πήρε Oscar η συμπαθής ατάλαντη Ali MacGraw.
Και το δεύτερο τεύχος του περιοδικούκύμα, που σχεδιάζουν οι Γιώργος Δάγλας και Άκανθος, έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον.
Ας πούμε ξανά, λοιπόν, πως το κύμα είναι ένα περιοδικό που στοχεύει στην ανάδειξη του ποιητικού λόγου (κυρίως), χωρίς αυτό να σημαίνει πως απουσιάζει και ο πεζός λόγος, οι συνεντεύξεις κ.λπ. Με ασπρόμαυρο τύπωμα και με απλό κασέ, το κύμα διαθέτει ύλη στην οποία μπορείς να σταθείς ξανά και ξανά, δίνοντάς σου αφορμές και για περαιτέρω ψάξιμο. Γιατί κι αυτό μετράει στα περιοδικά. Να σε οδηγούν σε παράλληλα ψαξίματα και διαβάσματα, να σου ανοίγουν κι άλλες πόρτες…
Να πούμε, για αρχή, πως είναι πολλοί οι έλληνες ποιητές που ανθολογούνται στο συγκεκριμένο τεύχος. Ανάμεσά τους και οι: Έστα Ράζου, Αχιλλέας Κατσαρός, Δάφνη Χρονοπούλου (μου άρεσε ιδιαιτέρως το «για την HollyWoodloan», ένα ποίημά της για τη μούσα του AndyWarhol), Δημήτρης Τροαδίτης, Σοφία Γιοβάνογλου, η σκληρή ποίηση του Βασίλη Βασιλειάδη κ.ά. Δεν είναι όμως μόνον οι Έλληνες, αλλά και οι ξένοι ποιητές που εμφανίζονται στο συγκεκριμένο τεύχος, όπως ο StanleyKunitz (1905-2006), με το έξοχο «Το πορτρέτο» ή ο JackHirschman (καταγράφεται εν συντομία η σχέση του με την… τζαζ ποίηση).
Στο νέο κύμα υπάρχουν ακόμη ένα σκοτεινό ποιητικό κείμενο του Γιώργου Δάγλα, μεταφράσεις του Φώτη Μότση (Peter Bichsel), μια συνέντευξη του Βασίλη Βασιλειάδη (τον αναφέραμε και πιο πριν) σχετική με τον εκδοτικό οίκο Provocateur, μια κουβέντα του Γιώργου Δάγλα με τον Κώστα Φέρρη και άλλα διάφορα.
Μένω για λίγο στη συζήτηση με τον Φέρρη – και όχι μόνο επειδή λέει διάφορα για τη συνεργασία του με τους Aphrodite’sChild και τους Ακρίτας (έχει γράψει τα λόγια στο “666”και στο LP των Ακρίτας υπενθυμίζω), αλλά και γι’ άλλους λόγους. Μου άρεσε, ιδίως, η τοποθέτηση τού Κώστα Φέρρη η σχετική με τον… ποιητικό κινηματογράφο του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Λέει κάπου ο Φέρρης:«Ο Ταρκόφσκυ, φυσικά και είναι ποιητής(…). Για τον Αγγελόπουλο δεν μπορώ να πω το ίδιο. Πέρα από την πραγματική και αναμφισβήτητη αξία των έργων του, ο Θόδωρος είναι παγιδευμένος στη Μαρξιστική ρητορική, και δεν αφήνεται στο απρόβλεπτο, το τυχαίο και το λυρικό». Έχω πει κι εγώ τη γνώμη μου μερικές φορές, με διάφορες αφορμές, για το έργο του Αγγελόπουλου και συμφωνώ χοντρικά με τον Κώστα Φέρρη. Ο λεγόμενος «ποιητικός κινηματογράφος» τού Αγγελόπουλου είναι ανύπαρκτος, πνιγμένος συνήθως μέσα στους χονδροειδείς συμβολισμούς, αλλά ο μαρξιστικός κινηματογράφος του είναι εκπληκτικός. Κι εκεί, στο μαρξιστικό σινεμά του (Αναπαράσταση, Θίασος…), μπορεί να υπάρχει και ποίηση…
