Στο Δίκτυο Ομοτίμων Χρηστών δεχθήκαμε με χαρά την πρόσκληση από το Ευρωβουλευτή του Ποταμιού Μίλτο Κύρκο, (με την υποστήριξη του S&D (Ομάδα της Προοδευτικής Συμμαχίας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου) να συμμετέχουμε σ' αυτή τη συζήτηση που ελπίζουμε να ανοίξει πλέον ένα δρόμο να λαμβάνεται υπ' όψιν και η δική μας φωνή ώστε επιτέλους να γίνει κατανοητή η αρχή της Μείωσης Της Βλάβης και να χτυπηθεί το πρόβλημα με ανθρωπιστικό πολιτισμένο και αποτελεσματικό τρόπο.
Ο Ευρωβουλευτής του Ποταμιού Μίλτος Κύρκος, με την υποστήριξη του S&D (Ομάδα της Προοδευτικής Συμμαχίας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου), οργανώνει εκδήλωση με θέμα την εθνική πολιτική για τα ναρκωτικά.
Οι ομιλητές και οι συμμετέχοντες θα αντιπροσωπεύουν τόσο την κοινότητα των χρηστών, όσο και τους δημόσιους φορείς.
Ομιλητές: X. Παπουτσοπούλου-Διαμαντοπούλου, Χ. Αναστασίου, Γ. Κίσσας, Δάφνη Χρονοπούλου Μ. Ατζέμης, Φ. Λεομπίλλα, R.M. Coimbra Morais, J. Farrell, O. J. Lygren, Χ. Γεωργίου, Β. Γκιτάκος, Α. Κυρούσης, Ε. Καφετζόπουλος, Μ. Μαλλιώρη, Σ. Γαληνάκη. Συντονίζει η Μαριανέλλα Κλώκα,
Videos (ελληνικά και αγγλικά)
Εκδήλωση του S&D (Radisson Blu Park Hotel, 8/12/2017).
Both civic society and public bodies were invited to share their opinion and collaborate in order to suggest the next steps in Greek policy making on harm reduction.
Τις τελευταίες εβδομάδες με αφορμή δύο τραγικές δολοφονίες και τη σύλληψη των δραστών, γίναμε θεατές ενός νέου κυνηγιού μαγισσών.
Πρωτοσέλιδα εφημερίδων, βαρύγδουποι τίτλοι ειδήσεων στην τηλεόραση, δημοσιογράφοι και παρουσιαστές με στόμφο τόνιζαν και επαναλάμβαναν κατά το ρεπορτάζ τους, τον όρο «τοξικομανής» 58χρονος, «οροθετική – τοξικομανής» δολοφονός, στιγματίζοντας έτσι για άλλη μια φορά κοινωνικές ομάδες που παλεύουν καιρό, να βγουν από το περιθώριο, ν’ακουστεί η φωνή τους και διεκδικούν τα ανθρώπινα δικαιώματα που τους ανήκουν.
Οι αυθαίρετες γενικεύσεις και η δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων, γίνεται πιο εύκολα εναντίον εκείνων των κοινωνικών ομάδων, που θεωρούνται αναλώσιμες και περιθωριοποιημένες, καθώς δεν έχουν εκπροσώπηση, δεν έχουν φωνή, ή έστω δεν τους δίνεται εύκολα βήμα για ν’ακουστεί η φωνή τους.
Όπως χαρακτηριστικά λέει στη συνέντευξη που μας έδωσε η κ. Δάφνη Χρονοπούλου, μέλος του Δικτύου Ομότιμων Χρηστών Ψυχοδραστικών Ουσιών, «ο όρος τοξικομανής στα ΜΜΕ χρησιμοποιήθηκε για να αντικαταστήσει το «δολοφόνος», ακούγαμε την έκφραση «τοξικομανής 58χρονος» και ο καθένας καταλάβαινε ότι αναφέρονται στον δολοφόνο».
Στην δεύτερη βέβαια περίπτωση της σύλληψης της 26χρονης, τοποθετήθηκε από τους δημοσιογράφους δίπλα στο «τοξικομανής» και το «οροθετική» ως βασικό χαρακτηριστικό της.
Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, ρητορικά σαφώς, αν αύριο συμβεί κάποιο αντίστοιχο περιστατικό και συλληφθεί ένας δράστης που θα τυγχάνει να είναι διαβητικός για παράδειγμα, αν θα αποκαλείται από τους δημοσιογράφους «διαβητικός δολοφόνος».
Η όποια ασθένεια πρέπει να χει κερδίσει την κοινωνική αποδοχή, αλλιώς είναι στίγμα. Το βλέπουμε, το ζούμε καθημερινά, αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητας μας, είναι βαθειά ριζωμένα στερεότυπα που εμφανίζονται αυθόρμητα μετά από τόση προπαγάνδα ακόμη και στον τρόπο που εκφραζόμαστε, «ψυχασθενής» δολοφονός, «πρεζάκι είναι καλά να πάθει».
Άγνωστη λέξη για τους περισσότερους ο όρος «διπλή διάγνωση», άνθρωποι με ψυχιατρικό νόσημα που είναι και χρήστες, θεωρούνται ακόμη και από γιατρούς απλώς εξαρτημένοι τοξικομανείς που πρέπει να «καθαρίσουν», χωρίς καμία προσπάθεια για περαιτέρω εξέταση ή επιστημονική προσέγγιση.
Κοινωνικές ομάδες που στιγματίζονται καθημερινά και στη συνέχεια αναρωτιόμαστε γιατί δεν είναι εύκολο σ’έναν χρήστη, πρώην ή νυν να μιλήσει για τη χρήση, σ’εναν οροθετικό να μιλήσει για την οροθετικότητα, σε ένα ασθενή να μιλήσει για την ψυχιατρική του ασθένεια και να νιώσουν ισότιμα μέλη της κοινωνίας.
Τα δύο αυτά γεγονότα των τελευταίων ημερών, που προβλήθηκαν με τόσο μεσαιωνικές περιγραφές, έβγαλαν στην επιφάνεια για άλλη μια φορά τον ενδόμυχο ρατσισμό μιας κοινωνίας που είναι έτοιμη ακολουθώντας στερεότυπα δεκαετιών, να ρίξει στην πυρά ολόκληρες κοινωνικές ομάδες, είτε επειδή την τρομάζουν χωρίς να ξέρουν το λόγο, είτε γιατί δεν μπορεί να τις κατανοήσει, είτε γιατί της χαλούν την ήρεμη «κανονικότητά» της.
Το Δίκτυο Ομότιμων Χρηστών και Ψυχοδραστικών Ουσιών αποτελεί τη σάρκα της προσπάθειας των χρηστών να αποκτήσουν φωνή, να μιλούν οι ίδιοι για τον εαυτό τους και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους.
Να σημειωθεί ότι απέναντι σε αυτή την καταιγίδα στερεοτύπων και τον στιγματισμό ολόκληρης της κοινωνικής ομάδας των χρηστών από τα ΜΜΕ, διατηρήθηκε σιωπή από συλλόγους και προγράμματα απεξάρτησης, ακούστηκαν κάποιες φωνές μόνο αφού το Δίκτυο Ομότιμων Χρηστών, δημοσίευσε πριν λίγες μέρες, ένα Δελτίο Τύπου αντιδρώντας ακριβώς σε αυτή τη μεθοδευμένη στοχοποίησή τους.
Παράλληλα εμείς επικοινωνήσαμε με την κ. Δάφνη Χρονοπούλου, για να μας πει περισσότερα σχετικά με το πώς αντιμετωπίζουν οι ίδιοι όλο αυτό το κυνήγι μαγισσών, ποιες είναι οι θέσεις τους αλλά και οι λύσεις που προτείνουν.
Στη συνέντευξη που ακολουθεί ανάμεσα σε πολλά ενδιαφέροντα τα οποία αξίζει να ακούσουμε με προσοχή, τόνισε την άγνοια που έχει ο περισσότερος κόσμος για το θέμα της χρήσης, την παρωχημένη νομοθεσία του ελληνικού κράτους που συμβάλλει στον στιγματισμό, αλλά και την επιθετικότητα ή έστω την συγκαταβατικότητα που αντιμετωπίζουν καθημερινά, δυστυχώς ακόμη κι από ομαδές ανθρώπων που υποτίθεται είναι κινηματικοί και σκέφτονται διαφορετικά, αλλά δεν διστάζουν, να ασκήσουν εναντίον τους σωματική ή λεκτική βία, να επιδιώκουν τον αφανισμό τους, για να «καθαρίσουν» πλατείες και περιοχές, ή στην καλύτερη περίπτωση να αδιαφορούν, αντί να παλέψουν μαζί τους για τις λύσεις που υπάρχουν, ώστε να ζήσουν δίπλα τους ως ισότιμοι άνθρώποι. (Σύλβια Βαρνάβα. https://omniatv.com/853438897)
Κατά κανόνα δεν ανεβάζω στο σύννεφο
αν δεν περάσουν μήνες.
Επειδή μ' αρέσει να είναι ζωντανή η
εκπομπή όχι μόνο 'της ώρας' για εμένα αλλά και για το κοινό: Αν
τη χάσατε χάθηκε. Το live είναι Τέχνη θνησιγενής― και, ok, μπορεί Τέχνη να μην
είναι το εκπομπίζειν αλλά θνησιγενές είναι όσο κι ένα ραντεβού, μια κουβέντα
που την παίρνει ο αέρας και επιβιώνει λειψά και στρεβλωμένα, στις αναμνήσεις μας.
Γι' αυτή τη συγκεκριμένη όμως
[της 16ης Νοεμ. '17 ]
κάνω εξαίρεση και την ανεβάζω στο
Σύννεφο από τώρα αφού οι 'τοξικομανείς' εγκληματίες παραμένουν στην
επικαιρότητα. Οπότε εμείς που κρατάμε αντίβαρο δε θα μείνουμε στη σιωπή. Συζητώ εκτενώς το ζήτημα του στίγματος, της χρήσης του όρου 'τοξικομανής' από τα ΜΜΕ και διαβάζω το Δελτίο Τύπου τού Δικτύου Ομοτίμων Χρηστών.
Από το 30' λεπτό
[μετά τα επετειακά λόγω Πολυτεχνείου
με ηχητικά το 'Γύψο' του Γ. Παπαδόπουλου, το 'Εδώ Πολυτεχνείο', την Αναγγελία
Στρατιωτικού Νόμου].
Καθώς ετοιμάζω τη νέα μου συμμετοχή
στο ποιητικό περιοδικό κύμα,που με μεράκι και οίστρο εκδίδουν ο ποιητής
Γιώργος Δάγλας και ο εικαστικός Άκανθος,μου επιτρέπεται πλέον να
δημοσιεύσω εδώ (στο blog των εκδοθέντων μου) το ποίημα (Επικήδειο
Βιο-Αυτο-Βιογράφημα) με το οποίο συμμετείχα στο προηγούμενο τεύχος και, ως
είθισται, περίμενα να περάσει λίγος χρόνος από την έκδοση πριν αναρτήσω διαδικτυακά.
Το
ποίημα για τη Holly Woodloan την αγαπημένη σταρ, ίνδαλμά μας, που τόσο επηρέασε την εφηβεία μου και μάς
ένωσε με τον παιδικό φίλο που μαζί εξελισσόμασταν στα πρώτα νιάτα, συνοδεύω, μετά το ποίημά μου, με το τραγούδι του Lou Reed το οποίο η Holly ενέπνευσε(τη βιογραφεί κι εκείνος), + σύνδεσμο προς ταινίες της + άλλα πολλά για εκείνην και από τον θρυλικό underground γόη (που αναφέρω κι εγώ στο ποίημα και ο
Lou Reed στο τραγούδι) το Joe Dallessandro, που σπιρούνιζε τότε τον
ερωτισμό μας σημαδεύοντας τα γούστα μας και που, από το δωμάτιο 403, μάς ανακοίνωσε
το θάνατό της πέρσι το Δεκέμβριο.
+ Παρουσίαση του πριοδικού από τον Φώντα Τρούσσα στο blog Δισκορυχείο + σύνδεσμο κοινωνικών δικτύων και παραγγελιών του περιοδικού κύμα, (κυκλοφορεί μόνο σε έντυπη έκδοση κι ανθολογούνται στις σελίδες τους μόνο άξια και φρέσκα έργα).
―Ο Joe Dallesandro ανακοινώνει το θάνατό της στη σελίδα του στοFacebook.
―Φωτογραφία γυρίσματος του Trash αναρτημένη πριν λίγες ώρες στο Facebook από τον Joe Dallesandro.
―Πρόσφατη έγχρωμη φωτογραφία της.
―Φιλμογραφία (από Wikipedia).
και
―'To Trash' στο οποίο κατέπληξε με το μικρό της ρόλο.
Kάπως άσχετο μα με έπιασε κρίση περιέργειας να μάθω πού πήγε το Oscar και με τι nominations που θα είχε ανταγωνισθεί το 1970 αν τα είχε καταφέρει ο Cukor. Αν ενδιαφέρεστε κι εσείς, ήταν η χρονιά του γλυκανάλατου "Love Story" για το οποίο πήρε Oscar η συμπαθής ατάλαντη Ali MacGraw.
Και το δεύτερο τεύχος του περιοδικούκύμα, που σχεδιάζουν οι Γιώργος Δάγλας και Άκανθος, έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον.
Ας πούμε ξανά, λοιπόν, πως το κύμα είναι ένα περιοδικό που στοχεύει στην ανάδειξη του ποιητικού λόγου (κυρίως), χωρίς αυτό να σημαίνει πως απουσιάζει και ο πεζός λόγος, οι συνεντεύξεις κ.λπ. Με ασπρόμαυρο τύπωμα και με απλό κασέ, το κύμα διαθέτει ύλη στην οποία μπορείς να σταθείς ξανά και ξανά, δίνοντάς σου αφορμές και για περαιτέρω ψάξιμο. Γιατί κι αυτό μετράει στα περιοδικά. Να σε οδηγούν σε παράλληλα ψαξίματα και διαβάσματα, να σου ανοίγουν κι άλλες πόρτες…
Να πούμε, για αρχή, πως είναι πολλοί οι έλληνες ποιητές που ανθολογούνται στο συγκεκριμένο τεύχος. Ανάμεσά τους και οι: Έστα Ράζου, Αχιλλέας Κατσαρός, Δάφνη Χρονοπούλου (μου άρεσε ιδιαιτέρως το «για την HollyWoodloan», ένα ποίημά της για τη μούσα του AndyWarhol), Δημήτρης Τροαδίτης, Σοφία Γιοβάνογλου, η σκληρή ποίηση του Βασίλη Βασιλειάδη κ.ά. Δεν είναι όμως μόνον οι Έλληνες, αλλά και οι ξένοι ποιητές που εμφανίζονται στο συγκεκριμένο τεύχος, όπως ο StanleyKunitz (1905-2006), με το έξοχο «Το πορτρέτο» ή ο JackHirschman (καταγράφεται εν συντομία η σχέση του με την… τζαζ ποίηση).
Στο νέο κύμα υπάρχουν ακόμη ένα σκοτεινό ποιητικό κείμενο του Γιώργου Δάγλα, μεταφράσεις του Φώτη Μότση (Peter Bichsel), μια συνέντευξη του Βασίλη Βασιλειάδη (τον αναφέραμε και πιο πριν) σχετική με τον εκδοτικό οίκο Provocateur, μια κουβέντα του Γιώργου Δάγλα με τον Κώστα Φέρρη και άλλα διάφορα.
Μένω για λίγο στη συζήτηση με τον Φέρρη – και όχι μόνο επειδή λέει διάφορα για τη συνεργασία του με τους Aphrodite’sChild και τους Ακρίτας (έχει γράψει τα λόγια στο “666”και στο LP των Ακρίτας υπενθυμίζω), αλλά και γι’ άλλους λόγους. Μου άρεσε, ιδίως, η τοποθέτηση τού Κώστα Φέρρη η σχετική με τον… ποιητικό κινηματογράφο του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Λέει κάπου ο Φέρρης:«Ο Ταρκόφσκυ, φυσικά και είναι ποιητής(…). Για τον Αγγελόπουλο δεν μπορώ να πω το ίδιο. Πέρα από την πραγματική και αναμφισβήτητη αξία των έργων του, ο Θόδωρος είναι παγιδευμένος στη Μαρξιστική ρητορική, και δεν αφήνεται στο απρόβλεπτο, το τυχαίο και το λυρικό». Έχω πει κι εγώ τη γνώμη μου μερικές φορές, με διάφορες αφορμές, για το έργο του Αγγελόπουλου και συμφωνώ χοντρικά με τον Κώστα Φέρρη. Ο λεγόμενος «ποιητικός κινηματογράφος» τού Αγγελόπουλου είναι ανύπαρκτος, πνιγμένος συνήθως μέσα στους χονδροειδείς συμβολισμούς, αλλά ο μαρξιστικός κινηματογράφος του είναι εκπληκτικός. Κι εκεί, στο μαρξιστικό σινεμά του (Αναπαράσταση, Θίασος…), μπορεί να υπάρχει και ποίηση…
