ΑΝΤΡΙΟΥ ΜΑΡΒΕΛ: Στη Ντροπαλή του Ερωμένη (Μετάφραση)

                                                           Andrew Marvell

                                                          1621-1678

Τούτη η ντροπαλοσύνη, αν χώρο είχαμε αρκετό,

Κυρία, και χρόνο, έγκλημα δεν θα ήταν σοβαρό.

Πώς θα περάσει, θα καθόμασταν για να σκεφτούμε,

Η μέρα του μακρύ μας έρωτα και προς τα πού θα πορευτούμε.

Στην όχθη του Ινδικού του Γάγγη μύρια

Θα μάζευες ρουμπίνια… Κι εγώ στου Χάμπερ(2) την παλίρροια

Θα καθόμουν τα βάσανά μου να συλλογιστώ.

Θα σ’ αγαπούσα δέκα χρόνια πριν απ’ τον κατακλυσμό

Και, αν σ’ αρέσει, θα μπορούσες να αρνείσαι εσύ

Μέχρι την αποκάλυψη των εντολών του Μωυσή.

Του έρωτά μου θα μεγάλωνε το φυτό

Πιο αχανές κι από αυτοκρατορίες και πιο αργό΄

Εκατό χρόνια θα’ φευγαν για να υμνήσω

Τα μάτια σου και το μέτωπό σου ν’ ατενίσω΄

Διακόσια κάθε στήθος να λατρέψω

Αλλά χιλιάδες θα’ θελα για όλα τ’ άλλα να ξοδέψω΄

Τουλάχιστον έναν αιώνα για το κάθε μέλος

Και η καρδιά σου θα μαλάκωνε στο τέλος΄

Γιατί, Κυρία, εσύ είσαι άξια τέτοιας τελετής κι επισημότητας

Κι εγώ δε θα γινόταν  σ’ έρωτα να πέσω χαμηλότερης ποιότητας.

               Όμως πίσω απ’ την πλάτη μου ακούω πάντα βιαστικό

Να’ ρχεται του χρόνου το άρμα φτερωτό΄

Και μπροστά μας να απλώνεται, μπορείς να δεις

Μία έρημος, η αιωνιότης αχανής.

Η ομορφιά σου πολύ δεν θα κρατήσει

Ούτε στο μαρμάρινό σου θόλο θ’ αντηχήσει

Το τραγούδι μου΄και τότε το σκουλήκι αυτή

Την, χρόνια φυλαγμένη, παρθενία θα γευτεί΄

Σκόνη η μυστηριώδης σου τιμή θα γίνει

Και στάχτη μόνο από τον πόθο μου θα μείνει.

Ο τάφος καλός και ήσυχος είναι για ν’αναπαυθείς

Μα είν’ αδύνατον εκεί ν’ αγκαλιαστείς.

            Γι’αυτό λοιπόν, όσο νεανική χροιά

Έχει το δέρμα σου, σαν πρωϊνή δροσιά,

Κι όσο η ψυχή σου πρόθυμη εκπνέει

Από τον κάθε πόρο σου φωτιά που καίει,

Έλα όσο ακόμα έχουμε καιρό, μπορούμε,

Τώρα, σαν ερωτευμένα αρπακτικά πτηνά, να χαρούμε΄

Μια κι έξω τον χρόνο μας ας καταβροχθίσουμε

Παρά απ’ τη δύναμή του σιγά-σιγά να εξασθενήσουμε.

Έλα ας κυλήσουμε μαζί σαν μία μπάλα

Τις ηδονές, την αντοχή μας κι όλα τ΄άλλα΄

Με άγρια μάχη και επιμονή ας αποσπάσουμε

Μέσ’ απ’ τις σιδερένιες πύλες τη ζωή, για ν’ απολαύσουμε.

Έτσι, ανίκανοι κι αν είμαστε να κάνουμε τον ήλιο να σταθεί

Ακίνητος, να τον βιάσουμε για μας να τρέξει, όμως, είμαστε ικανοί.
___________
Μετάφραση από το βιβλίο μου 'Ονειρο Μέσα Σε 'Ονειρο'.