Dante Gabriel Rossetti
1828-1882
Ήμουν εδώ ξανά,
Μα πότε ή πώς αδύνατον να θυμηθώ:
Γνωρίζω τη γλυκιά οικεία μυρωδιά
Έχω ακούσει αυτόν τον αναστεναγμό,
Το χόρτο 'μπρός στην πόρτα, της ακτής τα φώτα, τα 'χω δει ξανά.
Δική μου ήσουν ξανά―
Πότε ίσως να μην μπορώ να πω
Μα τη στιγμή που αυτό το χελιδόνι πέταξε ψηλά
Γύρισες έτσι το λαιμό
Που ένα πέπλο έπεσε: Και σαν από παλιά ήταν όλα αυτά γνωστά.
Ήταν έτσι ξανά;
Μήπως, σε πείσμα του θανάτου όταν τις ζωές μας ξαναδώσει
Η δίνη που το χρόνο κάνει να πετά,
Μέσα σ’ αυτές η αγάπη μας αναβιώσει
Κι η νύχτα και η μέρα γίνουν μια απόλαυση ξανά;
❧
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου